Yazarlarýn para kazanmasýnýn doðru olup olmadýðýna dair bir tartýþma var. Yazarlarýn satýldýklarýný söyleyenler de var, yazarlarýn kýsýrlaþtýrýldýklarýný söyleyenler de var. Daha baþka þeyler söyleyenler de mutlaka vardýr.
Ýyi yazarlarýn satýn alýnarak belirli bir amaç uðruna yazmalarýnýn saðlanmasý benim açýmdan da elbette ki ahlaki deðil. Ancak ben, yazarýn özgürce yazdýklarýný para karþýlýðý yayýnlamasýna karþý deðilim.
Bazýlarý paranýn yazarlarý üretemez hale getirdiðini iddia ediyor. Ben bu görüþe de katýlmýyorum. Bence yazarlarý üretemez kýlan para deðil, þöhret. Tanýnmýþ bir yazar tanýnmadýðý zamanlardaki kadar özgürce, pervasýzca, korkusuzca yazamýyor. Ýnsanlarýn gözlerini üzerinde hissetmek, onun kalbindekileri olduðu gibi ortaya koymasýný güçleþtiriyor.
Para, bazý insanlarý deðiþtirebilir, bunu kabul ediyorum. Para harcamayý ön plana alarak yazmaya ara verebilir bazý yazarlar. Ancak unutulmamalý ki bir yazarýn iþine konsantre olabilmesi için baþka hiçbir þeyi düþünmemesi gerekir. Bütün zamanýný gözleme, okumaya ve yazmaya ayýran bir yazar en ideal iþi yapmýþ olur. Bence ancak bu þekilde en verimli hale gelir. Bunu için de para gerekli.
Çocukluktan aklýmda kalmýþ çocuksu bir fýkrayý anlatmak istiyorum;
Ýki arkadaþ varmýþ, bunlardan biri gece gündüz çalýþýr durur, türlü türlü iþler yapar, sürekli iþini geliþtirmeyi, yeni yeni iþ sahalarý açmayý düþünürmüþ. Diðer arkadaþ ise hiçbir iþ yapmaz, sabah, akþam içki içermiþ. Bunlar belirli aralýklarla karþýlaþýrlar, birbirlerinin halini, hatýrýný sorarlarmýþ. Her defasýnda da biri iþten güçten bahsederken, diðeri içkiden söz edermiþ.
Yine bir gün karþýlaþmýþlar. Ýþadamý sarhoþa neler yaptýðýný sormuþ.
"Hiç" demiþ sarhoþ "içiyorum iþte. Yeni bir içki keþfettim, bu içki beni bundan önceki içkilerden daha güzel sarhoþ ediyor. Eee sen neler yapýyorsun?"
"Eski iþimi býraktým, ayný dükkanda baþka bir iþ yapmaya baþladým, þimdi daha çok mal satýyor, daha çok para kazanýyorum" demiþ iþadamý."Ýþler o kadar iyi gidiyor ki yakýnda bir dükkan daha kiralayýp iþi büyütmeyi düþünüyorum."
Ayrýlmýþlar.
Bir müddet sonra tekrar karþýlaþmýþlar. Ýþadamý iþlerin yolunda olduðundan, her geçen gün daha çok para kazandýðýndan bahsetmiþ. Sarhoþa da neler yaptýðýný sormuþ.
Sarhoþ "hiç" demiþ, "ne yapayým içmeye devam ediyorum iþte. Bu hayat ayýk kafayla çekilmez. Ýçtiðim zaman hayat öyle güzel oluyor ki, olumsuz hiçbir þeyi gözüm görmüyor" demiþ.
Ayrýlmýþlar. Bir müddet sonra iþadamý iflas etmiþ. Kaldýrýmda kara kara düþünerek yürürken, yanýna son model bir araba yanaþarak korna çalmýþ. Ýþadamý bir de bakmýþ ki arabanýn içinden sarhoþ arkadaþý ona sesleniyor.
"N'aber ya, nasýl gidiyor?"
"Hiç sorma, iflas ettim" demiþ. "Peki sen ne yaptýn, hani hiçbir iþ yapmýyorum, sabahtan akþama kadar içiyorum diyordun, peki bu arabayý nasýl aldýn?" diye sormuþ meraklý meraklý.
"Þiþeleri sattým" demiþ sarhoþ.
Yazarlar bildiklerini satýyorlar. Kimisi okuyup öðrendiklerini satýyor, kimisi görüp öðrendiklerini, kimisi yaþayýp öðrendiklerini, kimisi hayal edip öðrendiklerini...
Leyla ile mecnun'dan bir bölüm geliyor aklýma;
Padiþah Leyla'yý merak edip huzuruna çaðýrmýþ, bir de bakmýþ ki kara, kuru bir kýz, mecnunu çaðýrtmýþ. "Sen bu kara, kuru kýz için mi bu kadar kendini paralýyorsun?" demiþ.
Mecnun þöyle savunmuþ kendini;
"Siz kadehi görüyorsunuz sadece. Halbuki onun içindekini bir bilseniz..."
Bence yazarlar, içmeye devam ettikleri sürece, þiþeleri satmalarýnda sakýnca yok.