Yürüyordum. Saðdaki otoparkýn ve soldaki caddenin hemen ortasýnda kalan ve hala onarýmý yapýlmamýþ olan bu eski kaldýrýmda yürüyordum. Hava soðuktu. Ýstanbul’a ince ince yaðmur yaðýyordu. Ben nereye doðru gittiðimin farkýnda olmadan yürüyordum. Onu düþünüyordum. Ve kendi kendime “acaba oda beni düþünüyor mudur” diye soruyordum. Biraz sonra baþýma geleceklerden habersiz hayallerin o huzur ve mutluluk veren derinliklerinde tek baþýma yürüyordum.
Bir þey oldu. Tam göðsüme bir þey oldu. Nefesim kesildi birden. Zor nefes alýyordum. Ayakta durmaya çalýþýyordum ama beceremedim ve yere yýðýldým. Artýk hiç nefes alamýyordum. Ýþte o an ölümün o acý gerçeði ile baþ baþa kaldým. Ölüyordum. Oysa yaþamak için onca sebebim varken, hayata dair onca hayalim varken ve onu çok severken ölüyor olmam saçma deðil mi? Ölüm ile baþ baþa iken birden tanýmadýðým bir sürü insan belirdi gözlerimin önünde. Acaba dedim, bu insanlar, herhangi bir ölüm mü yoksa benim ölümümü mü izlemeye geldiler. Ama ilgilenmedim bununla çünkü o an tek bir þey vardý zihnimde: O. Evet, o vardý. Onu düþünüyordum. Bu ölüm ne kadar da zamansýz gelmiþti böyle. Daha ona söylemek isteyip de söyleyemediðim o kadar çok þey vardý ki. Ben ölürsem kim söyleyecekti bunlarý ona. Onu çok sevdiðimi, ona taptýðýmý, Onu her þeyden öte bir varlýk olarak gördüðümü kim söyleyecekti ona?
Gücüm azalýyordu. Daha fazla kafa tutamýyordum ölüme. Öyle güçlüydü ki karþýsýnda savaþamýyordum artýk. Yavaþ yavaþ yürüyordum bilinmezliðe. Beni neyin beklediðini bilmiyordum. Ve iþte o an. Kalbimin durduðu, nefesimi tamamen kaybettiðim o an. Bir kuþ gibi süzülmeye baþladým ve onu gördüm gökyüzünün en derinliðinde ki o mavilikte. Bir an olsun sevindim öldüðüme. Onu gördüm çünkü ona gidiyordum, sevdiðime gidiyordum. Sonra, bulutlarýn üstüne vardýðýmda tam karþýmdaydý. Belki de hayattý benim için o. Ulaþabilsem, yaklaþabilsem sanki tekrar hayata dönecektim. Çok yakýnýmdaydý. Hemen koþmaya baþladým. Ama ben koþtukça o uzaklaþýyordu sanki. Bir türlü yanýna varamýyordum. Tam önümdeydi ama yakalayamýyordum onu. Ve artýk takatimin tükendiði noktada mavi gökyüzünün beyaz bulutlarýnýn üzerinde dizlerimin üzerine çökmüþ eriyip yok olan vücuduma bakýyordum. Beni asýl düþündüren ise vücudumun eriyor olmasý deðildi. Beni asýl düþündüren kalbimde doðan ve orada kök salan bu sevdamýn da vücudum ile beraber erime olasýlýðý idi.
Ama bütün bunlarýn yanýnda nefes alamadýðým o ilk anda aklýma gelen iki þey vardý: O ve O’na olan sevgim. O an dedim ki kendi kendime “seni çok seviyorum” diyemedin, “sana aþýðým” diyemedin, “sen bir evet de ben istediðin kadar beklerim” diyemedin. Meðer ona söylemek istediðim ne çok þey varmýþ. Ýþte o an anladým ölümle yaþam arasýnda ki farkýn sadece gözlerinin görmesi ya da burnunun nefes almasý olmadýðýný. Meðer insan yaþarken de ölebiliyormuþ. Meðer insan nefes alýrken bunu sadece yapmasý gerektiði bir þey olduðu içinde yapabiliyormuþ.
Güzelliði ve saflýðý ile Gökyüzünün maviliðinin ve bulutlarýn beyazlýðýnýn arasýndan bana merhaba diyen O’na son kez bakýyordum ve el sallýyordum. Gerçek deðil hayal bile olsa bu onu son görüþümdü. O an ölüyor olmak deðil de ondan ayrýlýyor olmaktý beni eriten ve yavaþ yavaþ bilinmezliðe iten. Hep kaçtý benden bir veda bile edemedim. Þimdi her ne kadar yersiz de olsa, duymayacak da olsa veda ediyorum ona: HOÞÇA KAL.