Sen ki zamanýn bahara yaprak döktüren günlerine inat çalansýn kapýmý, soðuk kimsesizliðime sýcak bir tebessümle bakanýmsýn…
Baþka bir zamana ait bir güzellikle, sevda çiçeklerini býraktýðýn kapýmýn, perdeleri kapalý penceresinden yüzünü ilk gördüðümde gözümden iki damla yaþ dökülmüþtü ne sevinç ne üzüntü sadece iki damla tanýmsýz gözyaþý. Bugün gibi hatýrlýyorum duygularýmý; buz kesmiþ bir kalpte ýlýk bir kanýn yavaþ ama insaný hayata baðlayan ilerleyiþiydi karþýmda duran, öyle masum, öyle temiz, küçük bir kýz çocuðuydun sen, dýþarýda üþümüþ ve bu harabenin dört duvarýný kendine bir saray gören sýcacýk bir düþ vardý gözlerinde.
Bense içinde tüm baharlarý tüketmiþ, dünyanýn aydýnlýk tarafýný baþlarýna býrakýp karanlýk tarafýný kader diyerek kabullenmiþtim, kalbimin derinliklerinde binlerce acabaya mesken olmuþ, düþlerinden düþüp; düþ ile gerçek arasýndaki farký çoktan unutmuþtum.
     Ve sen tüm samimiyetinle olmayan canýma can olacaðýný söylüyordun; ben içimde fýrtýnalarýn tarumar ettiði bir kalbin cam kýrýklarýný topluyorken. Ýnanmamýþtým, zamanýn hoyrat ellerinde inandýklarýndan caný yanmýþ her kalbin içgüdüsel tepkisidir inkâr bende inkar ettim seni, herkes görmediklerine iman etmekle emrolunmuþken; ben gördüklerimi inkar etmekle deneniyordum, sevda zannettiðim her güzellik gün gelmiþ beni biraz daha dibe çekmiþken; içten içe beni o dipten bir sevdanýn çýkaracaðý düþüncesi ile kemiriliyordu zihnim. Ýnsanlarýn içerisinde onlara benzeyen ama aslýnda olmayan bir siluettim sadece. Ýnkâr ettim seni uzunca bir zaman; sevgini, varlýðýný, düþsel bir hayattý benimkisi ve ben gerçekle düþ arasýndaki farký çoktan kaybetmiþtim, direndin, sevdiðin içindi tabiî ki…
     Öyle çok karanlýkta kalmýþtým ki varlýðýnýn aydýnlýðýný kabullenemedim, direndin hakaretlerime, sevdaný inkâr ediþime direndin, insanlarýn bende açtýklarý yaralarý gösterdim sana tüm iðrençliði ile hayal ile gerçek arasýndaki farký göremediðim için doðru bildiðim tek þeyi yaptým sýnadým seni, oysa herkesten iyi biliyordum; tanrýnýn ve insanýn sýnanmamasý gerektiðini.
     Tüm bu gördüðün iðrenç yaralarýma raðmen býrakýp gitmek yerine kaldýn yanýmda ve temizledin aþkýnla bu kan revan içerisindeki kalbi ve bilerek ya da bilmeyerek aþkýnýn tohumlarýný ektin, artýk tek gereken zamandý. Sana cehennem kuraðýndan bir cennet bahçesi yaratmak için.
     Ama insanlarýn yapamadýklarýný zaman bir kez daha tüm kalleþliði ile yapacaktý, sonrasýnda umut tükendi gözbebeklerinde, nefes alýþlarýný bensiz kýlan bir yola saptýn, koyup bir kenara aþký ektiðin kalbi bir baþka bahar aramaya baþladýn. Suçlusu yok, nedeni ya da sonucu yoktu, bir söz, bir tavýr ile baþlayýp giderek ivme kazanan bir yok oluþ hikâyesidir her ayrýlýk ve zaman, aþk ekilen bir kalpte yokluk girdabýnda maðlup olacaðý bir yola çoktan girmiþtir. Kâinat üzerinde binlerce birbirini tanýmayan yýldýzýn çarpýþma ihtimalinden biriydi bizimkisi, öyle görkemli, öyle gürültülü, öyle parlak ama neylersin karanlýktýr kâinat, asýl olan gecedir. Bir gün bitti ýþýðý bu çarpýþmanýn, sustu birbirine sevdalanan iki gözün haykýrýþý. Ýki damla gözyaþý ile temizlendi kalbimizin içindeki feryatlar. Sen çekiminden kopartmak için bu iki yýldýzý içine ayrýlýk koydun cümlelerinin, mazereti hazýrdýr her ayrýlýðýn ve aslýnda hiçbir ayrýlýðýn bahaneye ihtiyacý yoktur, nedeni olmayan alelade bir cümle ile baþlayýp, üzerine anlam yapýþtýrýlmaya çalýþýlan cümleler yýðýnýyla biter.
     Söz bitti düþlerimde, bir kez daha maðlubuyum aþkýn ve zafer yine terk edenin ve sana söylenecek son cümle sade bir “seni çok sevdim.”