-Oðlum.. Ben Emin'i çok özledim.
Koyunlarla Ar Düzü'nde sayasýndaymýþ.
Beni bi oralara götür
-Olur baba.
Yaz tatillerimde köye gelirken kiraladýðým otomobille yola düþtük.
17 yaþýndan 35 yaþýna kadar sadece güreþ yapan, 1.94'lük Musa Pehlivan, Aðustos 2006'da artýk sadece deðnekle yürüyebiliyordu.
Gençliðinde onu görenler, "Sende Hz. Ali kuvveti var" deyince yadýrgamazmýþ.
Ýþte o Musa Pehlivan'ý þimdi yolda zor yürüyordu.
Emin dayýya gitmek için hazýrlandýk.
Babam evden çýkarken biraz aðýrdan aldý. Ama soramadým.
Dev cüssesindeki ipekten bir yüreði vardý. Kýrýlýr diye soramadým.
Sayaya vardýðýmýzda içerden beli biraz kamburlaþmýþ, üç beþ günlük kirli sakalý olan tanýdýk bir yüz çýktý.
Emin dayýmdý bu.
Babamýn en yakýn arkadaþlarýndan biri.
Bizi görünce çok heyecanlandý.
"Abi.... Sen... Buralara kadar geldin haa...!"diye karþýladý.
Emin dayýnýn babama, "Abiii" deyiþindeki saygý ve sevgiyi ömrümde hiç bir zaman baþka bir yerde görmedim. Üç harfli abi kelimesi belki de dünyanýn hiç bir yerinde bu kadar enerji dolu olarak söylenmemiþtir.
"Buralara kadar gelir, hiç arayýp, sormazsýn"diye sitem etti babam.
Sonra çakýl taþlarý ile örülmüþ, üzeri otlarla kaplanmýþ tek odalý yarý karanlýk yere girdiler.
Bu bizim yörede Alan Damlarý diye anýlýr. Alan köylerine ait bir yapýdýr.
Önünde koyun ve keçileri koyacak bir saya da bulunur.
Birbirlerini bulunca beni unuttular...
Ýkisi de yaþlandýðýndan birbirlerini eskisi kadar sýk göremiyorlardý.
Babam evimizden uzaklara gidemiyor, Emin dayý da eskisi gibi bize gelemiyordu.
Selamlaþýp, kucaklaþmalarýndan sonra damýn kapýsýndan içeri baktým.
Tek odalý Alan damýnda adeta manevi bir zikir atmosferi vardý
Ýki dost birbirleriyle hasret gideriyordu.
Týpký Ýsa peygamberin havarilerine birþey anlattýðý anki huþu gibi.
Ya da Ýslam peygamberi Hz. Muhammed'in, Maðara arkadaþý Hz. Ebubekir ile sohbeti gibi.
Emin dayý her söze, "Abi.." diye baþlýyor.. Merak ettiklerini soruyordu.
Günlerin, aylarýn hasretini kelimelerle tüketiyorlardý.
Yaklaþýk iki saat devam eden bu sohbetin sonunda babam birþey yaptý.
Evden hazýr getirdiði týraþ takýmlarýný yavaþ yavaþ çýkardý...
"Benim can dostum, daðda taþta da olsa bakýmsýz gezemez. Ben seni bir týraþ edeyim."dedi.
O müthiþ sevgi ve saygý sohbetinde bu benim aklýmýn almadýðý bir durumdu.
Dostluk bu olmalý diye çýðlýk attým içimden.
Emin dayý bir çocuk ruhuyla babamýn önüne oturdu.
Yüzünü uzattý. Babam dostunun yüzünü evden getirdiði fýrçayla sabunlamaya baþladý.
Ellerini Emin dayýnýn yüzünde gezdiriyordu. O da neþesinden çocuklar gibi gülüyordu.
Bu bir týraþ etme olayý deðil, ikisinin ruhunu kaynaþtýran adeta bir ayindi.
Çok mutluydular. . Dünya umurlarýnda deðildi.
Bunlarýn ruhlarý birbiri için yaradýlmýþ diye düþündüm.
Onlarýn bu samimi atmosferini bozacak hiç bir davranýþta bulunamadým.
Omuzumu verdiðim dam kapýsýndan içeriye sessizce baktým.
Musa Pehlivan ile Emin Dayý'nýn son buluþmasýydý bu.
10 Kasým 2006'da Musa pehlivan vefat etti.
Emin dayý da fazla yaþamadý. Onun arkasýndan o da dünyaya veda etti..
Ben birinin oðlu, diðerinin yeðeni olarak Alan Damý'nda yaþadýðým o dakikalar nedeniyle ne kadar da þanslýymýþým.
Öbür tarafta da týraþa devam mý?..
Þimdi kimin sakallarý beþ altý günlük oldu...?..