Önce,
Bir düþ kurdum sonunu umursamadan
Tuhaf bir esinti sardý tüm bedenimi
Iþýðýna daldým, suskun ve ürkek
Aldandým
Ama hep kandým
Bir ‘An’ içinde süzülüyorum
Uçuyorum uçsuz(!) bucaksýz
Titreme sarýyor her yanýmý
Kurtuluyorum andan ve öncesinden
Unutuyorum benliðimi ve herkesi
Yerimi yurdumu bilmiyorum artýk
Ayný ýþýk gözlerimi büyülüyor
Yine ayný an hiç deðiþmeden sarmýþ ruhumu
Ve yine ayný ben, suskun, ürkek
Dönüþüyorum karanlýk bir noktaya
Hep varýyorum; Hiç.
Çýrpýnýyorum düþten kurtulmak için
Çabanýn boþuna olduðunu bilerek
Üzgün müyüm, kýrgýn mýyým bilmiyorum
Baþýndan beri karýþýk
Gene ben ve içinde bulunduðum tuhaf an
Zaten hiç deðiþmemiþti durum
Önce,
Bir düþtü, sonrasý olmayan an içinde
Hep ayný
Artýk görüyorum karanlýðý
Iþýðýmý, güneþimi, benliðimi
Ve hepsinin hiç olduðunu
Gözlerim donuk, ýþýk küskün
Kýrgýn gönlümü gömüyorum
Sonu yok biliyorum
Üzülmüyorum,
Kýzmýyorum da
Benim; Hiç ve karanlýk.
Karýþýk durum
Ve benliðim karýþýk önce
Dördüncüye takýlýyorum!
Sonrasý olmadýðý için gömüldüm
Yazgýmý biliyorum; Hiç.
Þimdi üzgünüm, çokta kýzgýným!
Mutlu olduðumu düþündüðüm her anýma
’Ümidi reddeden benliðimi ister düþüm’
Beni zorlar bilincim
Aþýyorum düþümü
Ve geçmiþimi
“Köle bedenim, asi ruhum”
Aþtým benliðimi
Karanlýk alýnyazýmla
Mutluyum, mutsuzluða susamýþlýðýmla
Þimdi gördüm;
Kýrgýn ve utangaç geçmiþimi
Hala utanýyor olmam kýrýyor beni
Önce,
Bir düþ kumuþtum
Unuttuðum bir düþ. (Günlük-2000/Þubat)