Sen, ben, o, hepimiz ya da birçoðumuz apartman kültürüyle mantarlaþmýþ insanlarýz, burasý bir gerçek… Bunu öyle ya da böyle kabul etmeliyiz... Yani artýk üretmekten çok tüketmeyi benimsemiþiz. (Klasik memur mantýðý) Zaten öyle bir ortamda da kimsenin fotosentez yapmasýný bekleyemezsin. Çünkü yaþadýðý hayat bir apart hayatý ve tonlarca yaþamýn bir araya sýkýþtýrýlmýþ hali…

Olayý bir bilgisayar ortamýndaki dosya sýkýþtýrma iþlevi gibi düþün; yüzlerce dosyayý bir zip/rar yapýyorsun, bütün hepsi birbirine giriyor… Birbirinden habersiz, birbirinden baðýmsýz ama bir o kadar birbiriyle akrabalaþmýþ binlerce sýkýþtýrýlmýþ veri… Belki de bu yüzden bazen insan kendini bir dolabýn çekmecesinde yaþýyormuþ gibi hissediyor. Konsantre olmuþ hayatlar gibi… Ýnsanlarýn üst üste yýðýldýðý, klozetlere oturduðu bir tuhaf paranoya hali…

Huzur, birlik, dirlik vs isimlendirmeleriyle, sanki muntazam bir saadet yuvasýymýþçasýna imaj sergileyen ama herkesin bilip oturduðu çatýsýyla, kapýsýyla, merdiveniyle, merdivencisiyle, çöpüyle, çöpçüsüyle, aidatýyla, boyasýyla, yönüyle, yöneticisiyle bildiðin apartman iþte…

Tarihte bilinen ilk örneði antik roma zamanýnda görülmekteymiþ ve o zamanlar taþtanmýþ bütün yapýlar. Dolayýsýyla nem, rutubet had safhada… Ve bilindiði kadarýyla roma-tizma hastalýðýnýn ismi de buradan gelmekteymiþ. (Gerçi bu iddia romantizm için de geçerli gibi haberler var ama þimdi yalan olmasýn… Sadece o zamanýn, yapýlarýndan taþ diye bahsediliyor çünkü…)

Maalesef sonuç þu ki; “ABD stili bir yaþam getireceðiz” sloganýyla baþlayan apart kültürü, kültür paylaþýmýný ve üretimi bitirerek bizleri birer tüketim makinesi haline getirmiþ. Asosyalleþtirme çabalarý ise hala devam etmekte... Gel gelelim ABD ve Avrupa’da þu an apartmanlar, yoksul kesime geçici bir çözüm olarak kullanýlýyor. Bizde ise hala kalýcý sorun olarak…