Sen yoksun…
Yokluðunda yok artýk
Günbatýmýndaki sahipsiz telaþlarým
Militan hüzünler ve umarsýz anlarým
Ben birtek seni bilir seni anlarým
Yüreðim seni özleyiþlerimle alýmlý
Anlamazsýn…
Ellerinin sonbahar üþümüþlüðünü özledim.
Her bir köþede yarým kalmýþ hatýralar…
Anýlar sessiz, martýlar küsmüþ deniz yok artýk
Yalan sözlerden yüzüme yapýþan sahipsiz ayrýlýk
O gözyaþlarýmý pencerene yaðmur etsem de,
Bana sadece özlemek kalmis ardindan…
Bak resimler bile ayný kalmýyor duvarlarda
Gözlerinin gözlerime süründüðü anlara dileniyorum.
Hiçbir cümle senle baþlamamýþtý oysa!
Söylediðin þarkýlar vardý mavi günlerde
Yerlere düþen ayak izlerimiz
O zamanlarý bir daha bulamaz hayatýmýz.
Terennüm oldun dudaklarýmda
Ömrünü yitirmiþ bir gölgeyiz…
Þimdi sen uzak iklimlerde
Yaþlanmýþ hayallerinle uyuyansýn.
Sen tamamlayamadýðým cümlelerin sonu
Yarým kalmýþ bir yaþanmýþlýksýn…
Böyle kalacak anýlar
Gizlemeye saklamaya ömrümüz yetmeyecek.
Gözüm tutmasa da sensizliði
Gel Hoþçakal…