Ay ýþýðý altýnda düþlediðim hayalim;
zamansýz gelen bir martý gibiydin hayatýmda.geliþi ve gidiþi belli olmayan bir martý...sessiz çýðlýklarýn oldu kimi

zaman kimi zamansa esip gürledin rüzgar gibi.bense bense her zaman sessizdim yavru bir kuþ gibi.sessizdim sessiz ve sensiz çýðlýklar attým oysa

sen hiç birini duymadýn.hayallerimdin küçük bir çoçuðun büyüme isteði gibi....belki imkansýz bir umut belki hoþ

bir hayaldin belkide ben bilmesemde hep vardn

varlýðýnla bildim seni yokluðunu hiç düþünmemiþtim.denizde bi kum tanesi eksilince deniz aðlarmýþ öyle

vardýn hayatýmda ve öylece kaldýn eksilmeden tükenmeden.gidemedim senden uzaða oysa bi umuttun hep

vardýn sanki hiç gitmemiþ hiç bitmemiþ gibi kalsaydýn biz olurduk ben ve sen olmazdý hiç düþünmezdim

senden ötesini ama herþey yýkýldý sanki fýrtýnýlar koparcasýna

esip giden rüzgar yaðan yaðmurlar gibi hayallerim, umudum, gerçeðim... yok olup gittin. seni benden

alýp hiç bilmediðim ýssýz diyarlara savurdu bu fýrtýna.ve sen yar bir sonbaharda ýssýz diyarlara vuran fýrtýna

gibi düþtün yüreðime.ama seni getiren o fýrtýna savurdu yine bilinmeyen ütopyama.