Aþkýný sevgiye dönüþtüren ve sevgisinin içerisinde saygýsýný koruyanlara...

Bir insaný seviyorsun. Ona ruhunu bedenini veriyorsun. Sonra ne oluyor? Sonrasý bir hiçlik... Koca bir hiç kalýyor ondan geriye. Sanki o seviþmelerin adý hiç konmamýþ gibi. Sanki gözlerinin içinde kaybolduðun, eridiðini hissettiðin adam hiç yaþamamýþ gibi. Atýlan kahkahalar, göz parýltýlarý ile yollanan gülücükler büyük bir uçan balonun ardýna takýlýp gitti þimdi...

Sahi neydi yaþadýðýn, neydi ayaklarýný yerden kesen, ruhunu hafifleten? Bak þimdi elinde aðýrlýðýnýn yükünü feci bir þekilde hissettiðin ruhun kaldý. Bedeninden çýkýp bilinçsizce dolanýrken görüyorsun onu. Sahibini arýyor. Ait olduðu bedene girmeye çalýþýyor, yanýndan geçiyor ve seni tanýmýyor. Ruhun bedenine yabancýlaþýyor. Ne bedenin onu, ne de ruhun bedenini kabul etmiyor. Zorluyorsun. Yaþayabilmen - insani duygularýnla beraber yaþayabilmen için þart bu... Zorluyorsun. Ýþte o anda acýn büyüyor. Bedenin dar geliyor ruhuna. Her insan senin ruhundan bir þeyler koparýp giderken hiçlik býrakýyor sana. Hiçlik aðýrlýðý diye bir þey vardýr. Her þeyin aðýrlýndan daha fazladýr o. Ýþte þimdi tam da bunu yaþýyorsun. Kocaman hiçlikler biriktirdiðin için aðýr ruhun, o nedenle onu hiçbir yere sýðdýramýyorsun.

Ne çok seviyoruz aþký, aþýk olmayý, olabilmeyi... Ve ne tuhaftýr ki bir sýcak gülüþe, gülümsediðinde göz kenarlarýndaki þahane çizgilere, anlattýðýn saçma sapan þeyleri bile büyük bir ilgiyle dinlemesine, kokusuna, burnuna, kalçasýnýn sað tarafýna aþýk olabiliyoruz. Özlüyoruz, "hayýr" diyemiyoruz.
Oysa çok iyi biliyoruz ki aþk dediðin bir duygusal felç hali... Bir bakirenin masum yüzünün ardýna gizlediði fahiþe ruhudur. Saf deðildir aþkýn doðal hali, iyi niyet ve masumluktan ziyade büyük günahlarý barýndýrýr içinde. O nedenledir tarihten günümüze gelen en büyük aþklarýn hep gayrimeþru oluþu.

Bir hayale aþýk oluruz genelde. Temelde bizim yattýðýmýz bir hayale. Belki de en çok kendimizi deðerli kýlmak için ihtiyacýmýz var aþka. Birini sevmeye baþlayýnca en çok kendimizi yüceltiyor oluþumuz mudur aþka olan tutkumuz?

Þu günlerde kýrmýzý kalpler asýl her yerde... Yýlýn en çok bu zamanlarýnda aþkýn önemi vurgulanýyor olsa da dünya insanlarý her daim aþýk birilerine. Ýnsan evladý seviyor aþký, aþkýn tüm hallerini, þiddetini, aðýrlýðýný, kulaklarýnda tatlý bir ezginin seslerini duymayý, umarsýz kalabilmeyi, ayaklarýnýn yerden kesilmesini ve sonrasýnda yaþadýðý dibe vurulmuþluk duygusunu, acýsýný çekmeyi, göz yaþý dökmeyi ve geriye kalan hiçlik aðýrlýðýný.

Ýnsan evladý hayali cihan aleminde aþký arýyor, buluyor, yaþýyor, kaybediyor... Þanslýysanýz bu devinim böyle sürüp gidiyor. Ýnanýn insan tek bir kez aþýk olmuyor. Bir, iki, üç... Þanslýysanýz yaþamýnýz boyunca aþký bambaþka þekilleriyle ve keyfi ile yaþayabiliyorsunuz. Her seferinde yeni bir þeyler tadarak, yeni bir insan yaratarak, yeni yaralar açarak.