EN FAZLA BÝR SUS DAHA DEYÝVERÝRÝM SUSUÞUMA....


Hani susardým… aslýnda ben konuþurken bile susardým. Sana su-sardým… adýný alýr yanýma kana kana susardým. Hani bazen yazýya mürekkep biter, alfabeler harflerini yitirir tek tek, kelimeler daha çýkmadan düðümlenir ya boðazda, iþte öyle susardým.

Vakti gelmez sanýrdým, hayatýmdaki bütün kadýnlar gibi, kendi vebaline beni kurban edeceðin günün, oysa nede çabuk unuttum annemin bana sütünü çok gördüðü dünü... gitmek için bahane aradýðýmý sanardýn ya hep sen, bilmedin. Gitmeye bahanem çoktu da, ben hep kalmak için bahane aradým…

Ve yine þimdi,

Gece benden memnun; karanlýðýna yakýþtýrýyor hüznümü. Yüreðim senden gidenin deðil sende kalanýn yasýnda. Bense siyahla beyazýn arasýnda, bir melodinin tamda es kývamýnda.

Aklým herhangi bir namlunun ucundayken bedenim intiharýmýn yanýbaþýnda. Aldýðým her nefes sensizlik kokusunda. Ve sevdam, sevdamsa terk-i diyar korkusunda…

Bazen aðlarýmda ben kýzma… Ne deðiþir ki hayatýmda… olsa olsa bir ameliyat masasý soðukluðunda sýcaklýðýn olmaz. Hiçbir gün “gün-aydýn” olmaz. Eve gelme telaþý içimi sarmaz. Bir kýz çocuðu baba demeyiverir adýma.

Sanýrým bu sefer zor olmýyacak susmak dediðin. En fazla bi sus daha deyiveririm susuþuma.


Artýk bittik ya senin nazarýnda, biri bana öðretmeli nasýl silinir nefrete deðmiþ son sözler akýlda. Leþe deðmiþ gözlerimi sana mahrem bana haram kýlan, beni sana yabancýlaþtýran bir sevdaya kaç can borcu vardý bu bedenin ki ala ala bitiremedi bu aþk dediðin…