Neyi düðü belirsiz bir zaman dilimindeyiz, yelkenlerimiz suya düþmüþ bile, biz olmak duygusu her yanýmýzý sarmýþ çoktan, dünyanýn ayak sesleri karýncalarýn ki kadar, kulaklarýmýz pek çok gürültüye týkalý...

     Soluklarýmýz tik tak seslerine karýþmýþ, seninle olmak ayda yürümek gibi, hatta marsta; ki orada olmak nasýl bir þey daha bilmiyoruz bir düþün!

     Aþk, polenlerini salmýþ rüzgarla, toprak yeniden kök salacak bebeklerini bekliyor, aþkýn çocuklarý yolda...

     Kendimizinkileri diðerlerinden ayrý tutuyoruz, diðerleri bizimkilere hiç benzemiyor...

     Kulak memende seni arýyorum, sense daha yarý yolda yorulmuþ sýzýp kalmýþsýn, sana “kalk” demeye niyetim yok, fýsýltýyla da olsa sesime yanýt veriyor kalbin, artýk daha huzurla çarpýyor, yine sarýp sarmaladýn ruhumu, daha fazla yokluðuna dayanamazdýk.

     Þimdi, seni seyrederken, ne kadar geciktiðimiz umurumda mý sanýyorsun?

     Erguvan aðaçlarý þahidimiz, birde yetimliklerine aldýrmadan geçip gittiðimiz sokak çocuklarý, her ikisi de orada duruyorlar, tamda yaný baþýmýz da, ama bizim onlara aldýrmaya niyetimiz yok, sayýyoruz ki hiç olmamýþlar...

     Neyi düðü belirsiz bu zaman diliminde çok þey düþünmek istiyorum, yalnýz ikimize dair olmamalý, dünyayý kucaklamaya yeterse aþkýmýz, ona da varým, seni seyrederken, yetiþir diye düþünmekten alamýyorum kendimi..

     Yaðmalanmýþ sokaklarýn biçare veletleri dediðimiz, bizden olmadýkça umarsýzlýkla geçip gittiðimiz dünya çocuklarýný, senin sayende sevebilirim, sen çok þey olmanýn o kadarda zor olmadýðýn kanýtladýn, çok sevmekten korkmadýn beni.

     Elimde buruþturup attýðým anýlarýmla kalakalmýþken ve dünyaya nefret tohumlarý saçmýþken, gözlerinde þefkati gördüm, o an utançtan ördüðüm duvarlarýma gülüp geçmedin, duvarlarýma dokunmayý seçtin, bütün vakurluðun, inancýn ve Ýinadýnla hemde...

     Kapýlarým kapalýydý, kimin çaldýðý önemsizdi, sen çalmamayý seçtin, hesapsýz, buyur edilmeyi beklemeden, sadece “iþte ben geldim” diyerek daldýn içeri, ben sana bakakaldým, sustum, sustukça duydum yüreðinin sesini.

     Kelepçelerim vardý önüme kim gelirse kollarýna takmak için, sen özgürlüðün bir nevi tutsaklýða gebe olduðuna inanýyordun, kelepçelerimi kaldýrýp attýn, yerine ciðerlerime çektiðim binlerce nefes aþk býraktýn, tutkuyla yüzdüðüm hayat nehrinde solungaçlarým varmýþcasýna daldým sularýn ta en dibine, orada yaþam kollarýný açýp beni buyur etti içeri, hiç korkmadan yüzdüm balýklarla, yengeçlerle ve denizatlarýyla...

     Su olmak nasýl bir þeymiþ anladým.

     Zihnimin satýr aralarýnda neyi aradýðýmý söyledin, tuttuðun gibi yakamdan fýrlatýp attýn keþkelerimi, “iþte buradayým” dediðinde baktýðým o bir çift göz, yaratýlýþýn gizemini sundu, bu ihtiþam önünde boyun eðdim, seni sevmeyi seçmek gereksizdi, hayatý sevmeyi seçmekti elimden gelen....

     Sen, ruhlarýmýzýn örtüþtüðü ve tenlerimizin birbirine “merhaba” dediði o gecede, kulaðýma fýsýldadýn adýmý, adým bir ninniydi ve sen bendin sulara vurmuþken bakmaya doyamadýðým aksin!



Talan Ayþe Kanca