Hepsi paramparça!
Adalet terazimin kefeleri, objektif gözlüklerimin camlarý, sabýr taþlarým-yaþam çarklarým, ellerimle yazdýklarým, sözlerimle çizdiklerim…
Bu yaþýma gelmeden önce hürmetle içimde yetiþtirdiklerim birer birer alýndý elimden. Ben farketmeden. Kinime tutsak olmuþ ben, fark etmeden. 5 yýl önce daha gerçektim, daha olmuþtum. Hamladým. Geriye evrim yaþadým. Kendime verdiðim emekleri kýrýlgan yanýma emanet ederek çok büyük yanlýþ yaptým.
Þimdi sorsan bana, hala ve hala nasýl þaþýrarak anlatýrým yaþadýklarýmý, insanoðlunun nasýl böyle þeyler yapabildiðine þaþýrarak! Sen, belki benim þaþýrmama þaþýrýrsýn, çoðunun yaptýðý gibi. Ya empati kuramadýðýndan ya da çarka çoktaan ayak uydurduðundan…O yüzden çoðu þeyi anlatmaz oldum. Küçükken ben, büyük sözleri kaydettiðim defterime yazdýðým gibi :

“Büyüdükçe doðru bildiði þeyleri anlatmakta acele etmiyor insan”.

Her okuduðumda içimden taþan bir hayranlýk silsilesi…Her aklýna ve baþýna geleni, herkese özenle, zevkle ve neþeyle anlatan ve bunu herhangi bir hal-hatýr sorma arasýnda acýyla fark eden ben, büyümeyi hasretle beklerdim. Çok konuþmamayý, her þeyi anlatmamayý baþarabileceðim o gizemli günleri…Heyhat! Þimdi, mesai saatleri arasýnda 50-60 kelime kullanýyor ya da kullanmýyorum. Gizemli ancak iþkence dolu günler!
Artýk suçu baþkalarýna atmayý býraktýðým aþamadayým. Çünkü ya bu deveyi gütmeli, ya bu diyardan gitmeliymiþim, bunu göremedim. Ben gayet saf ve saçma bir þekilde insanlarýn adaletli olmasýný bekledim; olmayanlara tepki verip, bu defa da diðerlerinin objektif olmasýný bekledim. Oysa bu düzen deðiþemez, çýkar temeline kurulu insan iliþkileri, bu koca bina(!) temelinden kesilemezmiþ.
Biraz acý oldu ama öðrendim. Bu acý beni ne kadar derinden etkiledi, tamiri ne kadar uzun sürecek, þu anda tezahür edemiyorum. Ama bu kitabý yeni baþtan okuyarak unuttuðum þeyleri hatýrlamanýn yanýnda yeni ayrýntýlarý da fark edebileceðimi ve emeklerimi kat kat geri kazanabileceðimi ümit ediyorum…