…gidiyorum…


"Gidiyorum." dedi kadýn. Bir þeyler eksik artýk, dolduramýyorum yaþamý seninle. Olmuyor, çok denedim yapamýyorum… Sakince, usulca bu cümleler dökülüyor kadýnýn aðzýndan. Adam sadece dinliyor. Öyle þaþkýn ki, öyle derinlerde yaþýyordu ki, þimdi su yüzüne çýkmýþ bir balýk gibi… Kadýn elleriyle çýkarmýþtý onu derinlerinden, derinlerden… Bulmasý kolay olmamýþtý o büyük denizin içinde kadýný… O deniz ki her mutlu aný, her kavgayý, her fedakârlýðý görmüþtü… Zamanla dolmuþtu deniz, taþkýnlar bile olmuþtu… Bu sefer kendi denizinde boðuluyorlardý, onlarý yýllardýr yaþatan deniz…

Yok, yok…

"Bitti." dedi kadýn. Öyle bir ses tonuna sahipti ki adam kendini bile tanýyamaz oluyordu. Soðuk, bezgin, ruhunu kaybetmiþ azýlý bir katil gibiydi kadýn… Aðzýndan soluyordu o anda, gözleri aþk kusuyordu… Hikâyelerde anlatýlan cinsten çarpýk iliþkilerin odaðýnda bulmuþtu kendisini... Yýllardýr izlediði o dizilerdeki nefretle anýlan, o "ihtiraslý aþkýn kadýný" rolünü üstlenmeye baþlamýþtý bile. Oysaki öfke duyuyordu o karakterlere… Ýnsanlarýn o kadar gaddarca davranabileceðini hiçbir zaman kabullenemezdi. “Dürüst bir adam, asla býrakýlmamalýydý.” Hep böyle söylerdi, hep böyle düþünürdü. Zamanýn kötülüðünden þikâyet ettiði zamanlar güven dolu kalbine sýðýnýrdý adamýn.
Ve bir anda, her þey hikâyelerin istediði gibi olmaya baþladý. Kadýn, çarpýk iliþkilerin eteðine sýðýnýyor, adam aþka lanetler yaðdýrýyordu. Ama kadýn, kendini rahatlatacak bahaneler bulmuþtu bile. Týpký, sevginin bittiðini iddia ettiði gibi… Neydi sevgi? Nerede bulunurdu? Hangi zamanlar arasýnda yaþanabilir? Hangi zamanlar içerisinde tüketebilirdi? Hangi tariflere uyulmasý gerekiyordu?

"Seni seviyorum!"

Sevgi nedir, diye sordu adama kendini haklý çýkaracak bir cevap beklercesine. Sevginin gözle görülen bir þey olmamasý kadýnýn yanlýþ bir þey yaptýðýný gösteremiyordu resmen. Kendi tanýmlamalarý sevginin yolunu týkamýþtý. Ama unuttuðu çok önemli bir þey vardý kadýnýn. Hikâyelerin sonunda olduðu gibi þu anda büründüðü o karakterin yýllarca nefretle anýlacaðýný, yaþamý boyunca yaptýðý en büyük hatanýn da "sevgiye olan saygýsýzlýðý" olacaðýný hiçbir zaman unutamayacaktý…
Kadýn, adamýn ona kin kusmasýný, onu terk edip gitmesini, aðza alýnmayacak sözler söylemesini istiyordu. Ýncinmek istiyordu. Böylece biraz olsun soluklanabilir, biraz olsun kendini kandýrmayý daha uzun bir süreye yayabilirdi… Öyle ruhsuz bir halde acý çekmek istiyordu ki sevgiyi bile kullanýyordu. Böylece o derin uçurumun kýyýsýna sürükleyebilirdi kendisini. En sonunda da kendini feda edip adamýn yüreðinde kolayca izini kaybettirebilirdi.
Öyle bir haz alýyordu ki içindeki çocuk, bir oyun misali repliklerini ezberleyip tartýþýyordu herkesle... O ana kadar her þeyi öyle güzelce planlamýþtý ki, oyuncularýn "karakterlerini", sahnenin dekorundan, piyasalardaki aþklarýn kurlarýna göre þekillendirmiþti geleceðini, adamý hiç düþünmeden…

Zaman artýk onlarýn aleyhine iþlemeye baþlamýþtý.

Her zaman ki koskoca bir yaþam bir ses tonunun yardýmýyla yine etkisiz hale getirilmiþti. Tanrýnýn iþini bu sefer, kadýn nasýl üstlenebildi? Hangi "kalbiyle" buna cesaret edebildi?

Ýþte aþk bitti…

Bir kadýn ve bir adam yine yollarýna duvarlar örerek geçmiþlerine doðru yola çýktýlar. Adým adým terk etti onlarý, kadýn...

Nedir sevgi? Nedir aþk?

"Gidiyorum…" dedi Kadýn…

"Bitti…" dedi Kadýn…