istanbulda bir sabah



önce laleli, sonra sultan ahmet,

yanýnda ayasofya,

ne bitmek bilmez aþk,

sen mi güzelsin ben mi diye...



sonra mýsýr çarþýsý zaman sabah,

keskin bir tarçýn kokusu yanýnda ýhlamur.



sonra ortaköy,



sahilde bir bank, cepte peynir

elde sýcak simit birde sýcak çay olsa

deyme istanbula.



uzatýyorum vucudumu boðaza doðru

denizden gelen meltem

yaþlýlýk iþareti yanaklarýmdaki kýrýþýklarý

okþuyor masumca.



gözlerimdeki aðýr yorðunluk,

mavi gökle mavi denizin

buluþmasýndaki yakamozlarda yýkanýyor.



galata hiç eðmiyor boynunu,

fatihe göz eder uzaktan.



sonra bir taka sesi,

virah bismillah sesleri,

derken sesle birlikte uçan martýlar,

sahile vuran dalga sesleri,

arkadan araba sesleri,

ve rüzgarýn yumuþak dokunuþu,

tam bir istanbul senfonisi.



demliçay kývamýnda ruhum

ilmek ilmek örülüyor sanki beni býrakýyor.



arkamdan sarý yapraklar koþuþuyor

gözlerimin takibinde ve denize düþüþ.



çýkardýklarý dalgalar gibi,

hayatta önce küçük baþlýyor sonra gittikçe büyüyor

ve sonra yok oluþ.



istanbulda bir sabah.

keskin balýk kokusu,

ellerde çiçekler sulu kule,

tüm sahteligiyle taksim ne yiten umutlar ve hayatlarla

haydarpaþa.



ve istanbulda bir sabah, susan martý ve rüzgarla

yorulan deniz ve bir eylül sabahý

ruhum teslim...