Ayrýldým Þehrinden…

Mustafa Hatipler


Gideceðin yerde, seni kimsenin bekliyor olmamasý yada ayrýldýðýn yerden, ayrýlýrken kimsenin ayrýldýðýnýn, gittiðinin farkýnda olmamasý nasýl bir duygudur bilir misin?
Bilmezsin…
Bilemezsin iki gözüm…
Yalnýzlýðýn kekremsi tadýyla yanar genzin ...
Sessizliðin ordusu yürür içinde…
Acý acý yutkunursun, hüznü damýtýrken yüreðinin tam ortasýna...
Ve sýrtýnýn tam ortasýnda depreþir durur kara saplý bir hançer....

Ýþte öyle ayrýldým senin þehrinden…
Ve ayný o þekilde geldim bu yabancý kente...
Kimse beklemiyordu beni burada.
Bekleyenim yoktu.
Yoktu, “nerelerde kaldýn” diyenim…
“Çoktandýr uðramadýn niye ki ” diye sitem edenim yoktu…
Geldiðime sevinenim yoktu.
Kimse beklemiyordu beni burada..

Kimse fark etmedi ayrýldýðýmý..
Kimse merak etmedi neden ve nereye gittiðimi…
Bir mendil sallayaným olmadý ardýmdan…
Mahcup bir el kaldýraným…
Bir gözyaþý dökenim olmadý..
“Gitme, kal” diyenim… “Çabucak gel” diyenim…
“Sensiz duramam buralarda” diye yakýnaným olmadý…
“Gidince hemen haber ver lütfen” diye seslenenim…
Kimse fark etmedi ayrýldýðýmý..

Vakit, akþam yangýnlarýna çeyrek vardý.
Hüznün sarý ýþýklarý yeni yeni vuruyordu duvarlara, aðaçlara.
“Bahar oldu aman/
Al kese astým gül dalýna/
Adadým yarin adýna/
Ýki göz oda..
Dað yeþil, dallar yeþil/
Uyandýlar bayrama/
Her gönül þen/
Bir benim bahtým kara..
Kokuyor buram buram/
Fulyalar vakit tamam/
Bir bana uðramadý/
Bu bahar bayram” diye seslenen bir þarký çalýyordu radyolarda.
Sonra ýsrarla,
“Aðlama hýdrellez/
Aðlama de bana/
Acý ektim yerine/
Sevda yeþerecek/
Baþka bahara” diyordu…

Ben henüz bu sözlerin yüreðimde açtýðý yaranýn acýsýný unutmamýþken ardýndan,
“Ne yolu var ne izi/
Tanýdýk deðil yüzü/
Dilerim Allah'tan/
Aþk sözün özü..
Sevdiðim yok, eþim yok/
Aðardý bir gün daha/
Ey benim þans yýldýzým/
Gülümse bana” diye sesleniyordu.
Sonra yine inatla ve ýsrarla;
“Aðlama hýdrellez/
Aðlama de bana/
Acý ektim yerine/
Sevda yeþerecek/
Baþka bahara” diyordu…

Dönüp arkama bakmadým..
Baksam gidemezdim.
O yüzden hiç arkama dönmedim.

Vakit akþam yangýnlarýna çeyrek vardý.
Biliyorum bu zaman; kuþlarýn yuvalarýna dönme zamanýydý...
Biliyorum bu zaman; hastanelerde nöbet deðiþim zamaný ve hastalarýn yeni gelen hemþireden, doktordan sevgi ve saðlýk isteme zamanýydý.
Biliyorum bu zaman; nehirlerin suyunun azalma zamanýydý...
Biliyorum bu zaman; askerlerin duvara bir çentik daha çizme ve bir günü daha karalama zamanýydý..
Biliyorum bu zaman; annelerin bir serçe yüreði gibi yürekleriyle, çocuklarýný okul dönüþü bekleme zamanýydý..
Biliyorum bu zaman; liseli aþýklarýn, ertesi gün, sabah erkenden bitecek olan “gün bitimi hasret”lerinin baþlama zamanýydý..
Biliyorum bu zaman; sevdanýn, sevmenin hasret kýlýcýný kuþanma zamanýydý.
Biliyorum bu zaman; karýncalarýn topraðý, kýrlangýçlarýn güneþi öpme zamanýydý..
Biliyorum bu zaman; benim senin gözlerinin yangýnýnda alev alev yanma zamanýydý.
Biliyorum bu zaman; ellerini avcuma alýp yüreðimin fýrtýnalarýný dindirme zamanýydý..

Dönüp arkama bakmadým…
Baksam –asla- gidemezdim…

Gideceðim yerde hiç kimse beklemiyordu beni.
Ve ayrýlýrken kimse farkýna varmadý gittiðimin..
Öylece geldim bu kentin soðuk sokaklarýna…
Öylece düþtüm, sevgisiz bulvarlarýna…
Esir kampýnda unutulmuþ yaralý bir asker gibiydim...
Ne bir ses vardý tanýdýk etrafýmda, ne tanýdýk bir yüz...
Gece boyunca, kayan bütün yýldýzlar yüreðimde parçalandý...
Bütün bulutlar yüreðimde aðladý sabaha kadar…
Ýþte öyle ayrýldým senin þehrinden…
Ve ayný o þekilde geldim bu kente...

Þimdi yaþýyor muyum….
Eh iþte… Yaþamaksa eðer…
Yaþamak denilirse bunun adýna...
Her nefesimde adýn geçmese aklýmdan ve adýn her geçtiðinde aklýmdan, göz yaþlarým sýcak bir kurþun gibi akmasa usulca yüreðime, yaþadýðýmýn farkýnda bile olmayacaðým…