KENDÝNÝ TANI!

Ne istediðini biliyor musun sahiden? Ne istemelisin demiyorum, gereklilikten söz etmiyorum yani. Ýçerde, çok derinlerde bir yerde tüm kibrinden, beklentilerinden, kendinden sýyrýlmýþ çýplak kalan sana soruyorum. Ne istiyorsun?

Yazacaklarým kiþiseldir; ancak tek bir kiþi için deðil. Eðer sadece benden bahsetseydim bunun adýna günlük derdim ve kimseyle paylaþmak istemezdim içindekileri. Evet, evet… Biraz da sen varsýn sayfalarýn içinde. Biraz eþin, dostun, ailen; biraz toplumun. Hepimizden bir parça kýsacasý. Ama yanýlmayasýn, iddiasý bu deðil asla yazýlanlarýn!

Yazmayý seviyorum. Kalemimin güç göstergesi deðil bu satýrlar. Sevgi iþte. Neden aramaksýzýn seviyorum ki arasam bir yýðýn neden bulurum. Konuþur gibi yazmayý severim. Daha samimi olalým isterim. Günlük hayatta takýndýðýmýz mesafeli tavýrlarý bir kenara atýp sadece ikimiz varmýþýz, iki eski dostmuþuz gibi davranalým. O halde, hoþ geldin dostum! Nereden baþlayalým?
Yaz tatilinin baþýnda boyumdan büyük bir laf etmiþtim. “Kendimi bulmam için önce kaybetmeliyim”. Çok zor oldu itiraf etmeliyim. Kendini kaybetmek öyle boþ gezen kalfalarýn iþgücüyle yapýlan bir uðraþ deðilmiþ. Önce tüm benliðinden sýyrýlarak, egolarý, yanýlsamalarý kapýnýn önünde býrakýp anadan doðma girmelisin o dünyadan içeri. Ve çýkýþta (þayet çýkabilirsen) sadece sen olarak baþýný göðe kaldýrmalýsýn. Ne demek ki bu þimdi? Sadece sen olmak? Aynaya baktýðýnda gördüðün tek bir vücut öyle deðil mi? Ancak gerçekte sen pek çok kiþisin. Hayatýna giren veya girmeyen herkesten az çok bir þeyler katmýþsýn kendine. Bazýlarý öyle yer etmiþ ki sende artýk o sen olmuþsun. Annen, baban, kardeþin gibisin zaman zaman. Onlar gibi konuþuyor onlar gibi hareket ediyorsun. Okul hayatýnda seni etkisi altýna almýþ hocasýn da ayný zamanda. Arkadaþýn, dostun, sevgilin, komþun. Çoðu zaman hepsinin yanýnda baþka bir sen çýkýyor dýþarý. Bunlarýn birazýný sen yarattýn birazý eþ dosttan ödünç aldýðýn.

Taklit… Sanatýn çýkýþ noktasý diyor bazý filozoflar. Hep derler ya, hayat bir sahnedir diye. Madem hayat bir sahne, sanatýn icra edildiði yer o halde çýk hayat sahnesine ve taklit etmeye baþla. “Gibi olmaktan” öteye geçemiyorsan kendine ait bir hayatý yaþamýyorsun demektir. Kendin olmayý istiyor musun gerçekten? Yoksa herkes “gibilik” daha mý az riskli? Hepimiz evlat olduk, öðrenci olduk, iþçi olduk, patron olduk. Ve bizden öncekiler “gibi” yaþamakta bir sakýnca görmedik. Aynýlýk ve farklýlýk. Anladýk ki aynýlýk ‘gibi olmaktan’ geliyor. Peki, herkese farklý oluþumuz neye dayanýyor?
“Þimdiden sonra kendine yalnýzken de olsa baþkalarýyla birlikteyken de olsa hiç deðiþmeyecek bir karakter ve her vakit boyun eðeceðin moral kurallarý bul” ( Epiktetos, Düþünceler ve Sohbetler)

TUÐBA AYDIN
www.tugbaaydin.com.tr