"yýldýzlar vardý önce. hepsini söndürdüler yavaþ yavaþ. karanlýk çaðda týkýldýk kaldýk. elimizden tutan bir tanrýmýz yoktu. bize iyi olacaðýmýzý söyleyen bir annemiz ya da... umudumuz yoktu bizim, hayallerimiz yoktu. günlük düþlerdi hep kurduðumuz. rüyalar ise sadece uykularýmýzda saklýydý. bilinçaltýmýzýn bize sunduðu bir þovdu sadece;
ve perde kapandý... "

kelimelerimiz vardý az buçuk. onlar da havada asýlý kaldý. alan aldý birkaç þey, çoðu ise farkýna varmadý. herkesin acelesi vardý. bilinmeyene yetiþmeye çalýþýyordu herkes. her saniye bizim için altýn deðerindeyken boþ uðraþlar peþinde birbirlerini ezip duruyorlardý.

"yýldýzlar vardý önce. hepsini söndürdüler yavaþ yavaþ."
önce yýldýzlarýmýz vardý bizim. sonra birden hava karardý...
raflara kaldýrdýlar sevgiyi. sadece ihtiyaçlarý olduðu zaman çýkardýlar. hiç düþünmediler vermeyi, hep aldýlar. birbirlerinin kanýyla beslendiler asýrlarca. kirlendiler ama farketmediler.
mutluluðu aradýlar asýrlarca. oysa o kadar yakýndý ki... nedeni belli aslýnda. bir þey ne kadar yakýnýndaysa o kadar flu görünür gözüne. uzaklaþman gerekir arada. aramayý býrakman gerekir.
o seni bulur.

"yýldýzlar vardý önce. hepsini söndürdüler yavaþ yavaþ. karanlýk çaðda týkýldýk kaldýk."
çað atladýðýmýzý sandýk hep. kendimizi kandýrdýk. asýrlar geçtikçe geriledik. geriledikçe boþaldý içimiz. ne aklýmýz kaldý ne ruhumuz ne de sevgimiz. teknoloji ilerledikçe biz robotlaþtýk. yanlýþ roldeyiz farkýna varamadýk. hani nerde kalbimiz? boþlukla doldurduk içini. sonra akýttýk zehrimizi dünyaya. zehirledik birbirimizi.

"yýldýzlar vardý önce. hepsini söndürdüler yavaþ yavaþ. karanlýk çaðda týkýldýk kaldýk. elimizden tutan bir tanrýmýz yoktu." biz varolduðuna inandýk. dua ederek çözmeye çalýþtýk her þeyi. her þeyi dualardan bekledik. hiç çaba sarfetmedik. hiç çalýþmadýk. yukarda bizi dinleyip her istediðimizi yapacaðýna inandýðýmýz bir noel babanýn inancýyla büyütüldük. uyutulup büyütüldük. týpký ninnilerdeki gibi.

"yýldýzlar vardý önce. hepsini söndürdüler yavaþ yavaþ. karanlýk çaðda týkýldýk kaldýk. elimizden tutan bir tanrýmýz yoktu. bize iyi olacaðýmýzý söyleyen bir annemiz ya da..."
o kadar karanlýktý ki kimse yoktu yanýmýzda. ne bir ses vardý ne de bir seda. belki baðýrdýlar arkamýzdan. belki de aðladýlar. ama biz duyamadýk. hapsolduk bu karanlýða. hapsolduk bu uzay boþluðunda. kara delik bizi her gün içine çekerken debelendik durmadan. ama bilmez miydik ki çýrpýndýkça daha çok batarsýn suya...

"yýldýzlar vardý önce. hepsini söndürdüler yavaþ yavaþ. karanlýk çaðda týkýldýk kaldýk. elimizden tutan bir tanrýmýz yoktu. bize iyi olacaðýmýzý söyleyen bir annemiz ya da... umudumuz yoktu bizim, hayallerimiz yoktu." kendimize ait olmayan hedefler çizdik hep. hiçbiri bize ait deðildi. geleceðe dair yapýlan planlar ne zaman tutmuþtur ki? hayatýn akýþýnda kaybettiler kendilerini.

"yýldýzlar vardý önce. hepsini söndürdüler yavaþ yavaþ. karanlýk çaðda týkýldýk kaldýk. elimizden tutan bir tanrýmýz yoktu. bize iyi olacaðýmýzý söyleyen bir annemiz ya da... umudumuz yoktu bizim, hayallerimiz yoktu. günlük düþlerdi hep kurduðumuz. rüyalar ise sadece uykularýmýzda saklýydý. bilinçaltýmýzýn bize sunduðu bir þovdu sadece";
ait hissettiðimiz hiçbir yer olmadý. bize ait bir dünya hiç olmadý. hiç mutlu olmadýk biz ya da tam anlamýyla hiç mutsuz olmadýk. gündelik zýrvalarla doldurduk güzelim beyinlerimizi. ancak uyuduðumuzda ulaþabildik kendimize. uykuya daldýðýmýzda... bazen kendimizi tatlý bir düþ içinde bulduk, bazen de biz düþtük kabusun tam ortasýna. suçlu biziz, hep biz olduk. ama bizim de baþka bir çaremiz olmadý

"ve perde kapandý..."