Sensiz ilk bayramý ezanlar deðil,
Kahrýnla gözyaþý dökenler bilir.
Namertlik ederek üzenler deðil,
Sabaha sevdanla çýkanlar bilir.

Mehtabým diyerek senin ismine,
Þiirler yazdýkça yanýyor sine.
Geceler boyunca üç beþ resmine,
Hasretin hüznünü ekenler bilir.

‘’Vefasýz deðilim’’ diyen dillerin,
Açtýðý yaralar ölümden derin.
Bülbülün diliyle hain güllerin,
Rengine aðýtlar yakanlar bilir,

Mutluluk vermeye yüreðim kefil,
Olmuþken zalimce kaybolan sefil,
Sevgiye yataktan, yorgandan deðil,
Evrene yýldýzdan bakanlar bilir.

Senin de gönlünün imaný dini,
Yokmuþ ki insafsýz, aldattýn beni.
Leyla’nýn Mecnun’a ihanetini,
Gönlüme ilmeði takanlar bilir.

Virane dünyamý keyifle yaktýn.
Külüne kahýrdan fideler diktin.
‘’Kara bahtým gibi vefasýz çýktýn’’
Diyerek sevdayý çekenler bilir.

Mehmet Nacar