Sana sevmeyi öðrettim… Ama sen beni sevmedin…

Bir Eylül günü… Susmak için yazýyorum bu sefer… Þehrin ortasýnda kalan yanýmdan bahsediyorum… Yani, senden, yani bizsizlikten çoraklaþmýþ kelimelerimden… Yani buruþturulmuþ bir kirli peçete gibi buruþturduðun adýmdan, yani sevdama aðýtlar yakan çocuk yüreðimden, yani ellerimle mezara koyduðum yanaklarý al al kýzýmdan, yani gidiþinin tamda eylül tadýndan…

Kýrgýným üstelik sana… Beni geceye mahkûm eden her faniye olduðundan daha çok… Kendimi ararken kör karanlýkta, elma dedim, ölüm çýktý karþýma… Oysa sen “iþte bu sana ölümlerine bedel” dediðim “mucizemdin” hafýzamda aþk var, karýþtýrýyorum galiba… Mucizeler güzel bitmez miydi?

Her hangi iki insanýn karþýlaþamayacaðý gibi karþýlaþmýþtýk seninle. Birbirine kýyýsý olmayan kentleri komþu yaptýk önce. Ve sonra daldým gözlerine. Gri kentlerin beyaz çocuklarý kadar siyahtý gözlerin… Ellerin üþürdü, aðlardým… Ellerin üþürdü, yanardým…

Kýrgýným sana… Bir oyunun tamda ortasýndaydým. Saklanýyordum içimden. Kaçýyordum… Sobelemeye hiçte niyetim yoktu üstelik. Adýmý geceydi ve gece saklýyordu yara izlerini. Sonra gökyüzünden bir cemre düþtü ýþýl ýþýl. Aydýnlandým, yakalandým, sobelendim… Artýk yaralarým belli oluyordu… Gözyaþý ile karýþýk bir acýma tadýnda uzattýn ellerini… Anne tarafýna denk gelmiþtim sanýrým. Kabuklarým vardý ya; kan oldu þimdi…

Masal dedim, olsa olsa masal dedim sana. Çünkü hiçbir þefkat bu kadar acýtmýyordu canýmý ve hiçbir þehir ben olmuyordu sen olmayýnca. Mekânsýzdým yani ama geceydim. Bütün þehirlerin üstüne seriliyordum her günbatýmýnda ama senin þehrine gün olan baþkaydý, gün tadýndaydý ve gece lüzumsuzdu…

Kýrgýným sana güzel insan… Bir tek sen bilirdin yarýmlýðýmý. Beni sahiden leyleklerin getirdiðini ve en az bir leylek ailesi kadar yuvaya sahip olduðumu bir sen bilirdin. Anne ve baba diyemeyiþimi leyleklerin dilsizliðine verdiðimi bir sen bilirdin. Gene saçmalýyorum sanýrým... Öyle ya seni ne kadar sevdiðimi de bilirdin…

Hani koþarak, kaçarak gelirdin bazen… Neden demezdim; öylesine derdin. Anlat derdim; Susardýn. Susma derdim; aðlardýn. Aðlama derdim. Niye derdin. Boðuluyorum derdim; Susardýn… Niye sustuðunu bilirdim, aðlardým… Çaresizdim.

Kýrgýným sana iþte… Neden deme… Kýrýlacak kadar olan hiçbir þeyim yokta onun için. Beyaz sen kadar kimseye yakýþmýyor; onun için, aynalar canýmý acýtýyor, gece artýk beni saklamýyor ve kýzým, Kardelen’im ölüler ülkesinde karlar altýnda üþüyor onun için.

Hadi yüzüne o maskeyi tak þimdi. Çehren deðiþsin. Bana yabancý olduðun maskeyi tak. Adým yine önemsiz bir harf dizilimi olsun. Hadi tak o maskeyi þimdi. Gözündeki izlerimi silsin.

Beklide kýrgýným sana. Öyle bir gittin, karanlýk daha bir kör buralarda. Faili belli bir intiharsýn þimdi. Avazým çýktýðý kadar baðýrsam ne deðiþir. Ýç kanamalý susmalar düþtü payýma. Daraðacýndaki kelimelerim intikam peþinde yüreðimden ve sen ne de olsa bir þehrin her hangi bir yerinde, kimsenin görmediði kan izleriyle elinde ki resmi yýrtýp rüzgâra býrakan, gözyaþý Kýzýldeniz bir yabancýsýn þimdi…
Þairin dediði gibi: Nerden baksan tutarsýzlýk, nerden baksan ahmakça…

Ve yazacaklarým bitmedi… Ölürsem belki…


SESLÝ DÝNLEMEK ÝÇÝN BURAYA TIKLAYINIZ