Eylül geceleri…

Dip ve tepe aralýðý… Belki de hüznün uyanýþý…

Çocukluðumda dýþarýda oynarken þimþek çakýnca korkup aðlayan ve o telaþla eve kaçmaya çalýþýrken yere düþen bazý arkadaþlarýmý hiç anlamazdým. Bana göre gök gürleyince sadece yaðmur sinirleniyordu ve o kaçan arkadaþlarým da þaþkýn korkaklardý. Yaðmurla dostluðum o yýllara dayanýr yani zaman zaman sinirlense de onu çok severim.

Yýllar önce bir Eylül ayý, dostlar ve kahvaltý masasý… Gökyüzünden yere çýðlýklar inerken zeytin çekirdeklerinden tabaða isim yazacak kadar büyümemiþ üç kadýn…

-Halimize bak, delirdik! Þu tabaklarý bir gören ya da yaptýðýmýzý bir duyan olsa biteriz.

-Ne varmýþ halimizde hem kim görebilir biz bizeyiz; nereden duyacaklar?

-Emin olma içimizden biri bir gün bunu yazabilir!

-Yazmaz, yazamaz ki, yazmazsýn deðil mi bir tanem?

- Söz vermesem?

-Oldu!

-Yok daha neler!

Yaðmur, þimþek, kahve… Hüznün demlendiði, sohbetin gittikçe acýya, özleme ve öfkeye dayandýðý bir Eylül sabahý…Sýradaki gök gürültüsünü onun için istiyorum, derken gözleri dolan ve ‘ belki korkar!’ diye de ekleyen dostum…Canýný yakan için gök gürültüsü istemek þarkýlardan fal tutmaya hiç benzemiyordu. Umutla aþkýn dirsek hizasýndan kayýveriþ aný… Sonrasý sýradaki gök gürültüsünü kapýþan ve tabaktaki zeytin çekirdeklerini sinirle çöpe atan büyümemiþ üç kadýnýn hüzün çýðlýklarý…

O günden sonra gök gürültüsünden ‘sýradaki…’ diye istekte bulunan ve zeytin çekirdeklerinden tabaða isimler yazan o büyümemiþ üç kadýný hiç görmedim ama büyüyen yanlarýyla hiç övünmeyen ve gök gürlediðinde dudak kýyýlarýna gölgelenen hüznü saklamayan üç kadýnla her gün beraberim...

Yaðmur…

Kahve…

Gece…

07 Eylül 2009 Pazartesi
01:17
BÝNNUR EDÝSAN