Ýþte yine akýyor kan.

Ne acý ne de bir yanma hissi boðazýmda… Ne isyan ne de kabulleniþ...


Ýþte yine akýyor kan...

Zaman akýyor sanki beynimde hýzla. Adeta bir ölüm öncesi film þeridi gibi zihnim.

Yazmak istediklerim çok, yazmak istemediklerim çok... Yazdýklarýmsa neredeyse hiç yok...

Ne sevinçlerim ne de o koskoca sevgiye baðlandýðým büyük hüzünlerim dökülüyor dudaklarýmdan.

Ne sevgililerim ne de büyük bir ayrýlýþla kaybettiklerim vücut buluyor kalemimde.

Ne yazan benim ne de yazýlan benim.


Þimdi konuþuyor herkes, susuyorum ben. ne garip deðil mi benim susuþlarým. Bazen sonuna bir nokta geleceðine inanýlmayan cümleler kuran ben susuyorum þimdi.


Susmak büyük bir erdem olduðundan deðil elbette susmam. Konuþmak anlamsýz geldiðinden de deðil.

Sadece her harf kanayan cümlelerimi daha da acýttýðý için susuyorum...

Ama konuþmak istiyorum...


Yine kan aksýn boðazýmdan. Yine ciðerlerime Beþiktaþ sahilinin havasý ile birlikte sigaramýn dumaný
girsin. Ve bir nefes daha alayým. Sonra aðzýmda býraktýðý tattan memnuniyetsiz kalkýp siyah-beyaz

fotoðrafýný çekeyim kuþlarýn...


Gelip geçen motorlarýn...

El ele yürüyen âþýklarýn...

Ve sonsuz ayrýlýklarýn…

Kavuþmalar diðer yanda kalsýn...




Zaman: bensizliðin anýnda,
bana duyulan özlemle...