Uzanýp þehrin sonsuzluðuna doðru,
Azgýn sularýyla
akýyor nehir...

Dalýyor gözlerim,
Akýp gidenin ardýndan,
çekip gidenin peþinden gidiyor ayaklarým...
ellerim
uzaklaþan ellere uzanýyor usulca...
bütün sýcaklýðýný yitiriyor bedenim...

Þimdi
hiç olmadýðý kadar
ürkek yüreðim
ve sesim,
sanki giden geri gelmiþçesine
titrek her hecede...

Zaman soðuk...

Þimdi hiç tanýmadýðým bir yerdeyim, hiç tanýmadýðým bir evde, daha önce hiç tanýþmadýðým "Ben" leyim.

Zaman soðuk...

Sessizce çekildim köþeme. Soðuk! Öylesi bir esinti ki, unuttum güneþi adeta, yazý, sýcaðý... Aklýmda bir deniz var buzdan, ve donmuþ hayallerimin yasý...

Zaman soðuk...

Ne dündeyim, ne bugünde... Az evvel ne oldu bilmiyorum. Kapýmý kim týklattý? Kim bir parça kuru ekmek býraktý penceremin önüne? Ve bundan sonra ne olacak? Bilmiyorum...

Tek bildiðim;
zaman soðuk ve ben (d)üþüyorum...

Ýçerimde donuyor kan. Hareket halinde olan tek þey harfler, kelimeler oluþuyor zihnimde ve siliniyor hemen sonra. Birtek onlarý unutmak istemiyorum, ama onlarda terkediyorlar beni...

Dayanmak zor, dayanmak acý...

Kelimelerim her þeye yetsin, ne varsa söylemek istediðim, ne varsa bu pencereremde ýþýyan saat kulesindeki zaman gibi akýp gitsin hiç durmadan...

Kimse geçmesin önüne, ne süslü cümleler istediðim, ne de þatafatlý anlatýmlar.

Sadece Ben...

Herkese ait sözcüklerle, sadece bana ait cümleler kurmak istiyorum.

Olmuyor!

Yine satýr aralarýna gizleniyor hislerim, ben yine içimde kalýyorum, ve eritiyorum zamaný...

Zaman soðuk... Ve ben buzdan bir bedenim artýk...

Hoþçakal,
Ve tüm sevgimle...



25 May. '09
23.25