Bulanýk bir nehrin sularýna baktýðýnda da
görebilir pekala insan, deniz mavisi düþler;
ve bazen de bulanýk mavisine düþer denizin
içinde yaþattýðý umut rengi düþler...
Öldürmeyen intiharlarý denemekle
bizi yüreðinde öldürenleri yaþatýyoruz hep,
ki bir gün ortak intiharlarda buluþmak için
yaþamak adýna ölmek diyoruz.
Bilirim,
hiç tanýmadýðým insanlarýn hayat gemileri için
bir el sallayýþtan ötesi deðil
yüreðimdeki enkazdan kaçýrýlan harflerin
sayfalardaki renksizliði.
Terk edilmiþ o kadar çok insan var ki,
terk edenini öldürememiþ
içindeki intiharlarda,
terk edenlerse terk ettikleri kendilerinden
haberdar bile deðil henüz...
Yüreðin susmasý þairliðin ilk hecesiydi de
ben mi görmemiþtim
mutlu þiirler yazarken mutsuz bir kalemle!
Ne çok isterdim
kanadý kýrýk bir martý olmayý,
ya da önce bir kanadým olsun isterdim
can kýrýklarýmý taþýyacak...
Gitsem ölüm, kalsam ölüm;
soluðu kesilmiþ bir ayrýlýktan payýma düþen.
Hayatý sözlük anlamýyla yaþayamayacak
kadar yenik,
gerçek anlamýyla yaþadýðým kadar yorgunum,
neden hep benim yüreðime saplanýr
parçalarý bilmem;
kalemi kýrýlan sevdalarýn...
Baþkalarýnca okunup altý çizilmiþ
sözcükleri gibiyim yasak bir kitabýn,
söyleyeceklerim varsa da içimde
görünenler dýþýnda;
bana çizilen sýnýrdan sonrasý
çift yönlü bir uçurum sadece biliyorum.
Mavinin renk cümbüþünde gülemeyen umuda
biraz gri sürülse
hüzün pek mi renksiz kalýr
diyorum bazen kendime.
Belki de,
belli bir süre sonra karanlýða alýþmasý
gibi gözlerin,
yürek de yalnýzlýða alýþýr, kim bilir...
Peki ama yüreðin gündüzüne inen gece
umudu gölgeleyebilir mi hiç,
ve sürülmüþ olarak hayatýn mutluluk makamýndan
neden hep makamsýz susar yürek,
ki farksýzsa eðer bir etten
neden kucaklar acýyý bir çýð gibi yürekten!...
Ýki yakasýný bir araya getiremeyen kent,
büyük Ýstanbul;
söylesene ben nasýl uyurum þimdi senin kýþýnda,
sana ölü kentliðini unutturmuþ sevdamý
yatýrmýþken sen ölüm uykusuna!...
Aðýr bir yenilginin cüzzam madalyonu
bu yatalak gülüþlerim,
yüzümdeki hüzne taktýðýn...
Biliyor musun
yuttuðun hayatlardan arda kalan cýlýz bir kýlçýðým ben,
ve hala boðazýna takýlýyorum
her nefes alýþýmla.
Koynunda taþýdýðýn sevdalarýn
hangi biri gülebildi ki küllerini savurmadan
rüzgarýna!...
Bana herhangi bir insandan daha yabancý
olmayý seçen sevgili,
sense al götür þimdi öfkemi benden uzaklara
kulaklarýna varmadan öldür çýðlýklarýmý,
suda beklet yaþanmýþ ne varsa;
yaklaþtýrýr belki seni
bir aþkýn ilk kavuþma anýna...
Býrak uðruna ölümler kuþanan kanatlý þiirlerime
bulaþtýrdýðýn griye emanet
kalsýn insanüstü hüznüm,
korkma griliðime ortak etmem kimseleri yar;
bilmem kaçýncý bakýþýn bu
yýrtýk bir sayfadaki kendine,
aynalarý kýrýlmadý mý hala kuru ezberinin!...
Ýntihar sýnýrýna taþýnmýþ hayatýmý
hayatýndan kaçýrmaya devam et sen,
yaðmur sonrasý toprak kokularý dolduðunda içine
anla ki,
birileri hala senin yüreðine baharlar ekme
telaþý içinde;
ya da bir insan öldürmeyen bir intiharla
gerçekten ölmüþ demektir...

Unutma,
hayat yabancýsý olduðun
insanlarla gelir sana sevgili,
ve sen yabancýlýðýnla gidersin hayattan!...

- orhan karýn -