her uzandýðýnda
ayaklarýnýn olmadýðýný düþlerdi
kargalar götürsün isterdi
çöplüklere leþini.
baharý düþlerken herkes
mevsimi hep kýþ isterdi
yürürken yaðmurda sýrýlsýklam
her saniye
seviþtiðini düþlerdi.
garip adamdý yani,
garip bir benli adem
havvasýndan kurtulup
býrak elma yemeyi
ayvayý yemek düþlerdi
o kadar inceydi ki ruhu
anlamayýp incittiler
ince hastalýk dediler
ruhunun inceliðine. .
dönüp sýrtýný insanlýða
gitmeyi düþledi.
ama…
ekmek su gibi
kutsal bildi sevgiyi
kutsal kýldý sevmeyi
kutsalýn anlamýný da
bilmezdi ya hani
hüznün günü aðarsýn diye bekledi
umutlarýný haykýrmak için
hani
düþ bahçelerini aþýp
gerçeðe ulaþmaktý
umut diye bildiði…
gece gelip dayandý mý kapýsýna
korkusundan açamazdý kapýyý
düþleyemezdi ki
pencereden gireceðini…
tarifini bulamadý hiçbir dilde
çektiði acýlarýn
hiç de dil
bilmezdi hani…
kaçýncý köþeye sýkýþmasýydý yüreðinin
ve kim bilir kaçýncý çýrpýnýþý
kaç kez kurtulmuþtu bu denizden
boðulmak korkusuyla
ve tekrar tekrar düþmesi
boþa kürek çekiyordu belki
yüzmeyi de bilmezdi hani…
garip bir ademdi yani,
garip bir benli adem
yeryüzüne bir indi
iyi ki de indi
her þey alt üst
deðiþtirmek istedi
nerden baþlayacaðýný
hiç bilemedi…
yüreði her sýzladýðýnda
öldüðünü düþlerdi
bir yerlere yolculuk
güzel diye bilirdi
dönüþ olmadýðýný
bilmezdi de hani…
her þeyi yüzüstü býrakýp
gitmeyi düþledi bir gün
ne düþ ama…
yoktu ki bir gideceði
ve kaldýrýp baþýný
yýldýzlarý saymaya baþladý
sayýlarý bilirmiþ gibi
öfkeyle yaktý sigarasýný
düþledi;
aptal bir ademdi
gitmek isterdi bir yerlere
göçmen kuþlar misali
hiç de hazýrlýðý yoktu
ne gidecek yeri
ne de kaçtýðý kimse
kendinden baþka
düþündü;
nereye gitsem
ben yine benimle
bir garip
aptal adem…
durdu…
ve son kez düþledi
“ahh þimdi
evet tam þimdi
düþsem;
beyaz kar taneleri
üstümü örtse”
mevsim de yazdý hani…
6 aralýk 1996