MERHABA TARAL
MERHABA POYRAZ

     Dört yýldan beri ilk kez geliyor aklýma sana yazmak. Demek ki insan ayrýlacaðý vakit anlýyor buranýn kýymetini. TARAL bunca zaman hep arkadaþlara, sevgililere yazdýk mektuplarýmýzý ama bak ben sana yazýyorum
     Buraya geldiðim ilk gün öyle korkutmuþtu ki koridorlarýn beni, kantinin, spor salonun, sýnýflarýn, öðrencilerin… “Nasýl okurum ben bu sakallý adamlarýn içinde” diyordum. Farklýydý benim için lise kavramý çünkü babamdan hep lise ve askerlik anýlarýný dinlerdim ki hala öyle. Sonra lise aþklarý…Her insanýn anlatacaðý bir aþký vardý lisede.Benim de olmalýydý. Yeni bir çevre, öðretmenler, arkadaþlar derken alýþtým. Dedikleri gibi sayýsýz anýlarým oldu, bir sürü dostlarým, öðretmenlerim ve bir tek aþkým..

Þimdi sayýlý günler var ayrýlýða. Oysa ben yenice anlamýþtým senin kýymetini. Daha yeni keþfetmiþtik çimenlerini, anca dost olmuþtuk öðretmenlerinle. Nereye? Bu kez ayrýlan benim. Zorunlu bir ayrýlýk bu. Hep gidenin arkasýndan yazýlýr mektuplar, þiirler ama bak bu sefer ben gidiyorum iþte. Ýstemeden zorla! Belki artýk broþ, ceket, çorap krizleri yaþanmayacak. Ojelerimize takýlarýmýza da karýþmayacaklar. Devamsýzlýklar yüzünden kaðýtlar da gelmeyecek eve, sonra her sene aksamadan devam eden veli toplantýlarý, öðretmenlerin hiç bitmeyen uyarýlarý cezalar; Ayþen Hocam, Sedayi Bey korkularýmýz da olmayacak. Bitecek her þey. Ama söyler misin, ben bir daha bulabilir miyim böylesi sýcak bir ortamý? Hangi üniversitenin koridorlarýnda koþturabiliriz yada hangi profesörün omzunda aðlayabiliriz bir daha? Sýnýftaki haþarýlýklarýmýzý, o üniversitenin koca amfilerinde yapabilir miyiz? Sýnýftaki biz duygusunu yakalayabilir miyiz bir daha? Hayýr TARAL! Bunun için seviyorum seni. Sofra bezini andýran etekler not skoçu (!) hocalar, kontroller hepsine razýyým þimdi. Her þeyiyle tekrar baþlamak istiyorum hazýrlýktan
     Mümkün mü bu?
     Þimdi gidiyoruziþte. TARAL bir vedaya daha hazýrlanýyor.
     Defterler tutulmaya baþlandý. Kýrgýnlýklarý bir kenara atýp herkesle vedalaþmak istiyor insan. Yapýyoruz da… Kýrdýðým arkadaþlarýmý, öðretmenlerimi anýmsýyorum daha bir çoðunun gönlünü alamadan gitmek beni üzüyor.Yazarken son kez sana, bir kez daha sesleniyorum. Özür dilerim.
     TARAL doyamadým daha sana. Basketbol maçlarýný, müzik gurubunu, tiyatroyu, kantini, bahçeyi, konferans salonunu, tuvaletini bile özleyeceðim inan.
     Hayatta bir kez oynanýyor “Lise oyunu” “ Ve biz þimdi son sahneleri oynuyoruz. Son replikler bunlar. Selam verip gideceðiz ve biraz sonra perde kapanacak. Sonra yeni bir oyun ama farklý oyuncularla…
     Gidiyoruz artýk TARAL, ayrýlýyoruz bak. Bu ayrýlýk sevda acýsý deðil, bu üniversite sancýsý deðil, not kaygýsý, öðretmen sözlüsü de deðil. Bu farklý ,þimdi içim farklý acýyor. Bu hepsinden daha sýcak ve hepsinden daha masum.
     Tek taraflýn bir sevgi deðil bu !
     Sen her yýl kendinden birilerini uzaklaþtýrýyorsun.
     Sen bunu her yýl yapýyorsun
     Biliyorum ki yapraklarýný döken aðaçlarýn da caný acýr.
     Sýralara býraktýk tüm anýlarýmýzý, duvarlarýna kazýdýk, pencerelere astýk tüm umutlarý. Aþklarý sakladýk sýra altlarýna, bahçeye gömdük. Þimdi hepsiyle son kez vedalaþýyoruz Ben Poyraz’a son kez yazýyorum.
     Her þey için sað ol TARAL.
     Bizi, 2004 mezunlarýný,beni hiç unutma!
     

          AYRILIK
     Bir türkü tutturduk þimdi
Ayrýlýðýn çizgisinde
     Bir adým ötede özgürlük     
Geride çocukluðum
     Anýlarý kazýyýp yüreklerimize
Gidiyoruz..
      Üzülme
     “Ayrýlýk özlemlerde buluþmak için
      Çýkýlan yoldur.”