Umutlarýmý hayat açýk býraktýðým bir sonbahar gecesiydi…
     Aþkýn sonsuzluða açýlan kapýsýný aralarken, kendime dönük koridorlarýnda yalnýzlýðýmýn, ben ayrýlýk acýlarýmýn üzerini örtmeyi unutmuþ yatýyordum kimsesizliðimle beraber, böyle bir gecede kýþ ürperten bakýþlarýyla girmiþ penceremden.
     O gecenin sabahýydý yastýðým ýslaktý uyandýðýmda… Güneþ o solgun ýþýðý ile belirginleþtirirken kimsesizliðimi, gözlerimi açtým ve seni gördüm. Aþka yakalanmýþtým, bu vakitsiz hastalýk ömrüme bir bahar daha getirdi ardýndan, ben sana tutuldukça dallarý yeþeriyordu aðaçlarýn, toprak yeþile karýþýyordu gözlerin gözlerimdeyken, güneþ iç ýsýmýzýn artmasýna özenmiþ olacak ki daha bir yakýcý deðmeye baþladý tenimize…
     Ellerinin kaçamak dokunuþlarýnýn avuçlarýmda doðurduðu ýsý, gözlerimin ýslanmasýna neden oluyordu çapkýn bahar günlerinde ve bu kaçamak dokunuþlar sert geçecek bir kýþýn ilk habercileri olmuþlardý.
     Ýlk o zaman anlamýþtým ben ýsýnmak için yeniden kimsesizliðime sarýlacaðýmý; oysa yanýmdaydýn tenin tenimdeydi ve gözlerimiz denizde yükselen ay’a bakarken doluyordu, deniz o ýlýk meltemleri ile siliyordu gözyaþlarýmýzý. Kumsaldaydýk ve kara bu ýlýk meltemlere inat serinletiyordu sanki yüreklerimizi, sanýrým en çokta bu yüzden düþünüyordum gözyaþlarýmýzýn bu hüzne aykýrý dökülmesinin uzun sürmeyeceðini. Sana þiirler okuyordum ve ýslak gözlerim titretiyordu sesimi, sadece titrek sesimle okuduðum þiirler bozuyordu sessizliðimizi birlikteyken gözlerimiz. Bizi vazgeçilmez kýlanda buydu sanýrým bu büyünün anlamýný yalnýz þiirlerin taþýyabileceðini bilmemizdi.
     Ama nereye kadar?
     Þiir nereye kadar taþýyabilirdi ki bu masalýn büyüsünü ve bir gün þiir yorulursa ben nasýl taþýyacaktým saçlarýnýn kokusuna gizlediðim anýlarýmý. Bu anlamlar denize karýþtýðýnda, ben o mavinin sensizliðin ayazýný taþýyan halinde nasýl boðulmayacaktým?
     Meltem ýlýk ýlýk esiyor ve siliyordu gözyaþlarýmý ve bu kýþýn çok sert geçeceði anlamýna geliyordu.
     Þiir yoruldu!
     Þimdi saçlarýnýn kokusu yok düþlerimde, paramparça etti beni kimsesizliðime sarýldýðým sahilde sensizliði getiren denizin rüzgarý…
     Ve titreyen yalnýz sesim deðil artýk!
     Kýþ çok sert geçti!

     

23 mart 2002