And olsun bütün sevenlere ve aþklar olsun bütün sevilenlere ki nice kapýlar aþýp geldiðim gönül kapýna sevgiden çelenkler býrakmak, kalbime miras býraktýðýn hasretine kandan kýnalar vurmak ve gönül âleminde hasbi hal ile yâd etmekmiþ seni sevmek…

Sevmek… Nedir sevmek? Pek çok insan “seviyorum” der fakat bunlar içinden bir kýsmý sever, yine maalesef ki sevenler içinden de çok azý gerçek sevgidir... Sevgiye çýkan çok yol vardýr bu yüzden sevgi çok karýþtýrýlýr. Bazý duygular, sevgiye sadece benzerdir… Ben de ise bu durumun tam tersi, ben sevdiðimi ruhumun odaðýna yerleþtirdiðim için hayatta nereye baksam, ne hissetsem onun sevgisine benziyor. Hayat onun sevgisine benziyor. Ýnsan sevmeye dursun! Benliðimin eþ anlamlý kelimesiymiþ seni sevmek…

Zamanýn kendinden geçtiði günlerin birinde deniz kýyýsýnda bir ayaðým suda diðer ayaðým kuru toprakta yürüyordum. Dikkatimi çekti, denizin bittiði yerde toprak, topraðýn bittiði yerde deniz vardý. Bir anlýðýna “sizi böyle ayrý tutan ne, yoksa ben miyim?”diye sordum kendime. Biraz düþününce “hayýr” dedim zaten ikiniz ayný þey deðil misiniz bedenimde? Ýçimi soðuttu bu suçluluk duygusu. Önce kumlara uzandým, sýcaktý… Daha sonra denize girdim, daha sýcaktý… Denizden çýkýp üþüyünce anladým; tenime vuran rüzgârýn soðuðuymuþ seni sevmek…

Her gece ay aydýnlýðý festivalleri düzenlenir gözlerimde, ben yýldýzlarý seyrederim yýldýzlar beni. Hep yalnýzlýðýn bir adým komþuluðunda olurum ya da bir kelime. Çýðlýklar uðurlarken þiirler aðýrlarým. Sessizliðin o kahpe ayinsizliðini fersah fersah yakýnlaþtýrýr hayalin. Zaman saniyeyi yýllara böler, her lahzada ruhuma bir kýrbaç ve her kýrbaçta içime bir tutam sevgin kamçýlanýr… Derken ötede bir sokak lambasýna takýlýr gözlerim. Kýrýk bir sokak lambasýnýn altýndaki loþ ýþýkta gecenin ürkütücülüðüne sarýlmýþ þiirdir seni sevmek…

Bazen ekmek arasý domates, bazen yüzünü güneþe dönmüþ titrek bir papatya, bazen yaðmur yaðýnca oluþan topraðýn kokusu, bazen de misafir geldiðinde evde oluþan tatlý telaþtýr seni sevmek…

Bilmem hangi buzullar ülkesinin soðuðunda buz tutmuþken gurbetler yorgunu bedenim bilinmeyen bir yerin bilinmeyen bir vadisinde bilinmeyen bir çiçeði eline tutuþturmanýn umuduyla ýsýnýyorum. Yaþamak, hiç tadýlmamýþ gözyaþlarýný sevda kurnalarýna hapsedip, ufuklarda ufuklarý görerek yaþamak, bir ömür tüketip bir ölümün arifesinde hepi topu bir fincan sabýrmýþ seni sevmek…

Körlüðü hiç yaþamadým çok þükür, kendimi bildim bileli görüyorum. Kâh güneþ kâh florasanlar eþlik ediyor gözlerime. Görüntüsüzlüðün dilinden anlamasam da karanlýðý çok iyi bilirim. Hele mýþýl mýþýl bir uykudan uyanýp ýþýl ýþýl bir umudu kucaklayacakken zamansýz gelen ayrýlýklarýn anaforlarýný, insanýn boðazýnda düðümlenen suskunluðu bilirim.”Alt tarafý bir hayal/bir hayat kýrýklýðýydý” diyemezsiniz yazýk olur, elektrikler kesilince ansýzýn çöken karanlýkmýþ seni sevmek…

Gözlerin diyeceðim, rengini nerden almýþ bilemem, kýyamam gözlerinin parlayýþýna. Ellerin diyeceðim kuðular kýskanýr bir daha konuþmazlar benimle. Saçlarýn diyeceðim binlerce mecusiyle yangýnlar doðururken nispet yapardý cehennemlere. En hâsýlý ben ruhun diyeyim. Kendini bir melek olduðuna inandýracak denli tatlý olduðu ruhuna dokunduðumda “meleklere inanmak” mýþ seni sevmek…

“Seni seviyorum” da ”çok” gizli zarfýný yakalamakmýþ seni sevmek…