“Nisyan ile maluldüm
Unutmayý unutmuþtum zaten”
m. kapkýner.
Henüz küçüktüm. Büyüyüp “çok þeyler!” öðreneceðimi bilmiyordum. Henüz “çok þeyler” görmemiþtim. Yaðmurun uðramadýðý kentleri, göz yaþlarýmla sulayacaktým büyüyünce. Aðlamanýn büyüyünce anlam kazanacaðýný bilemezdim. “ Tüketilmeye teþne” bir yaratýk olmamaya kararlýydým, ahd etmiþtim.
     Büyüdüm... Hayallerim sýðmadý çocukluðuma...
Mektuplar yazdým karþýlýksýz olduðunu bile bile. Çeþit çeþit mektuplar yazdým, pulsuz, zarfsýz.
Hüzne fýrsat kolladým daima, geçtiðim ýrmaklar hüzün çaðladý. Þehrin ortasýndan geçirmek isterdim ýrmaklarýmý. Tükenen çehrelere inat çaðlardým, çaðladýkça aðlardým.
Hayallerime sýðmazdý alfabe, ruhumu ele verecek kelimeler yoktu. Ýyi ki yoktu... iyi ki.
     Geceye çevirirdim gözlerimi , zamansýz düþerdi o vakit yaðmur, yine de ýslanýrdým saçlarýmýn en karasýyla.
Öðrendiðim her sözcük acý verdi bana. Anlatýlmasý zor hasretlerle büyüdüm. Kelimelerin enlemine boylamýna yaþadým yalnýzlýðý, en uç noktalarýnda.
Kurmaca sözcükleri hiç sevmedim, hüznün ateþten elbisesiyle yandým. Düþe kalka yoruldum, gürleþti sesim. Ellerimin hizasýnda hiç Hira’m olmadý benim. Sebillerin metruk suyundan zemzem içemedim.
Sabrýn harman yeriydi yüreðim. Sabýr sürdüm gözlerime.
Sýnýr dýþý zamanlarýn delikanlýsýydým. Delikandým sýnýr boylarýnda.      Hüzün oynardý en tenha oyununu þakaklarýmda. Kalbimin ýrmaklarýndan çocuk düþleri tünerdi gözlerime.
Alev þelaleleri kaynadý kanýmda... Büyüdüm . Göðsümde gül kokulu özleyiþler kaldý çocukluðumdan geriye. Meçhul tasvirler, yýldýzlarým, çiçeklerim...
Nar bahçelerinin kýzýllýðýnda kayboldu çemberim. “Çok þeyler” öðrendim. Öðrendiklerim içimi kanattý. Elem þarkýlarý dinledim, acýyan yerlerime rüzgarlar sürdüm, mahçup kafiyeler devþirdim, o tarifsiz acýlarla büyüdüm.
     Aþk, kaç elif miktarý uzundu unuttum. Fecrin alnýnda ateþ vardý, hasret büyüyordu tenimde.
     Yaðmurun uðramadýðý kentleri göz yaþlarýmla sulamayý baþardým. Ama çocukluðumun hayalleri hep yetim kaldý...
     Unuttum nisyan ile malüldüm!