Kalem tedirgin yine.
Yaþananlara tanýklýk etmekten, gizliden gizliye tüm suçlara ortak olmaktan belki.
Bir köþeye savrulacaðýný biliyor…
Keþfetmek istiyor. Korkmadan tatmak, usulca.
Ve masumiyetini teslim ediyor yazarak.
Geri gelmeyeceðini bile bile ruhunu uyuma býrakýyor.
Ve derken biri gelip hükmediyor ona. Sayfalar hayatýn geçip gitmesine izin veriyor.
Bir sessizlik sarýyor ortalýðý. Rüzgar þahitlik ediyor.
Yere düþen her yaprakta duruluk yok oluyor.
Aðaçlar umutsuz bekleyiþte.
Kaleme hükmeden, hayata da sahip olmak istiyor bir gün.
Geride kalmýþ sayfalar çýkýyor karþýsýna bu kez. Engel oluyor.
Sessizlik yerini kesif bir gürültüye býrakýyor.
Rüzgar yeniden savuruyor.
Gece de sustu sonunda.
Güneþ yerini sonsuzluða uzanan bulutlara býraktý.
Gölge ona düþman kaldý.
Sayfalar ihanet etse de kalem hep yazdý.
Sonunda bir köþeye itildi. Biliyordu ya o da.
Sayfalar sebepsiz kýrgýn.
Kalem gibi o da susuyor…