Bu koku da ne böyle? Tanýdýk geliyor ama çýkartamadým. Nerdeyim, onu da bilmiyorum. Yatýyorum sanýrým. Sýrt üstü. Çýplak gibiyim üstelik. Rüya görüyorum galiba. Karabasan dedikleri bu mu yoksa? Evet kesinlikle bu… Çok ilginçmiþ. Evet evet tam da anlatýldýðý gibi… Sadece düþünebiliyorum. Konuþamýyorum, kýpýrdayamýyorum. Þu karabasaný da tecrübe ediyorum ya, yarýn anlatýrým artýk herkese abarta abarta. Ama bu koku neden? Ve çok tanýdýk geliyor. Ne zaman uyanacaðým? Saat kaç acaba, erken kalkmam gerekiyor. Lanet olasý bir ameliyata gireceðim sabah ama ben burada karabasan efendi ile boðuþuyorum. Bir dakika, boðuþmuyorum. Beni þu anda boðmasý falan gerekiyor diye biliyorum. Ama bir hareket yok. Ahh! Bu koku, çýldýracaðým. Uðultular da geliyor. Uyuyor muyum gerçekten? Tanrým neler oluyor? Önce dikkatimi toplayayým. Karabasan falan deðil bu, apaçýk belli. Ama ne? Düþünüyorum, en son ne yapýyordum? Arabam! Evet arabam. Arabamý park ediyordum. Tek baþýma deðilim ama. Nereye gitmiþim, nerenin otoparkýndayým?

Aman Tanrým! Ameliyattayým!

Ama neden uyutmadýlar? Yoo hayýr, uyuttular… Gözlerimi açmam gerekiyor, neler olup bittiðini bilmek zorundayým. Ama duyabiliyorum, kahretsin hissediyorum da. Buz gibi bir þey sürdüler kafama. Bu ses çok tanýdýk. Nerde duydum acaba daha önce? Hah, evet ta kendisi!. Seksi doktorum. Ah be, seninle bu þartlarda mý yakýnlaþacaktýk? Yoksa benden intikam mý alýyor? Yok artýk, sadece yemek teklif ettim. Tamam evli olduðunu biliyordum ama, sadece yemek yiyecektik. Hem böylesi bir güzellik bu kadar acýmasýz olamaz. Kesin yeni vurdular iðneyi. Henüz etki etmedi. Birazdan derin bir uykuya dalacaðým. Baþka türlüsü mümkün olamaz zaten. Ne yani? 700 kiþide bir olan ihtimal beni mi buldu, çok saçma.. Hem o sadece bir filmdi. Gerçek gibiydi evet ama, film iþte. Ne saçmalýyorum ben böyle, iyice delirdim. Evet, iþimize dönelim. Bu ilaç etki göstermedi, yenisini rica edeyim? Dur dur dur! Neþter mi istedin sen? Hey sen, farkýnda deðilsin galiba ama ben her þeyin farkýndayým. Bana bak, ben uyumadým henüz. Sana diyorum, önce beni uyutman gerekmiyor mu? Size söylüyorum. Tanrým! Bunlar hiçbir þeyin farkýnda deðiller. Ama farkýnda olmalýlar. Durun, hey sen! Verme o neþteri. Kahretsin bir þey yapmalýyým. Ama ne?

Peki bir þey yapmasam ne olur? Baþýma ne gelebilir ki? Çok derin bir acý hissedeceðim, o bir gerçek. Fakat daha fazlasý ne olabilir? Ne yani uyumadým diye ölecek miyim? Ölür müyüm? Keþke filmi biraz ciddiye alýp araþtýrsaydým. Ama 700 kiþide bir ihtimaldi bu. Yani beni neden bulsun ki, yani ne bileyim. Ben… Hem mümkün deðildi ki böyle bir þey. Yani mümkün olmamalýydý aslýnda. Yani film o, deðil mi? Hem doktor deðil mi bunlar. Neden fark etmiyorlar, nabzýmýn sesini ben bile duyabiliyorum. Heyecandan öleceðim. Terliyorum da üstelik. Neden fark etmiyorsunuz aptallar! Dur hem dur, neden böyle düþünüyorum, birazdan her þey normale dönecek zaten. Film çok etkilemiþ beni anlaþýlan. Neyse, ne yapýyordum? Tanrým, hala bir hareket yok bunlarda. Ne konuþuyorsunuz? Bir þey konuþmuyorlar. Ameliyat baþlýyor sanýrým. Bravo! Ben burada uyumuyorum, onlar benim kafa derimi yüzmeye hazýrlanýyorlar. Çok garip, ölecek miyim bilmiyorum dahi. Eðer ölmezsem bütün bu olanlarý hatýrlayacaðým. Ama ya ölürsem? O zaman bütün bu çektiklerimin bir anlamý kalmýyor. Çünkü acý çektiðimi hissedebileceðim þu andan baþka bir an olmayacak hayatýmda. Ölürsem, nasýl olsa bilmeyeceðim bana neler olduðunu. Acý sürekliyse acýdýr. Andan sonra da biliniyorsa, anlamlýdýr. Aksi takdirde bir önemi yoktur. Üstelik acý baþkasý tarafýndan da bilinmeli. Yoksa aðýrlýðýný kaybeder. Benim þu an burada yaþadýklarým, hatta yaþayacaklarým, birileri bunlarý bilmeli ki kýymet bulsun çektiklerim. Ama ölürsem, benim bile bilemediðim bir durum olacak ve haliyle hiçbir anlam ifade etmiyor. Ama ya ölmezsem? O zaman bu aný anlatabileceðim zamaným olacak bol bol. Aslýnda anlatsam bile kimi inandýrabilirim ki? Gerçeküstü bir durum yaþýyorum çünkü. Çok olaðan bir durum yaþasam bile inandýrmam ki. Evet aslýnda, hayatým boyunca hep yalan söyleyen biri oldum ben. Yalan söyledim ve insanlar yalan söylediðimi hep bildiler. Artýk güvenilirliðimi kaybettim ben. Neydi o laf? Ýnsanlarýn güvenini kaybetm… Ahhh! Ne yapýyorsun ya? Tanrým kafamý kesmek üzere! Kesin öleceðim. Bu acýnýn beni yaþatmasý mümkün deðil. Hey oradakiler! Duyun artýk sesimi! Hayatým gözlerimin önünden geçecekmiþ gibi hissediyorum. Yýllarýn kliþesini yaþýyorum. Ne büyük haz! Hey durun, benim daha ömrüm olmalý. Daha yaþayacaðým günlerim var. Biri beni duysun artýk. Yapmam gereken bir yýðýn iþ var önümde… Ne kadar boþ bir hayat sürmüþüm meðer. Ýnsan bu duruma düþünce kavrýyor demek ki. Aklýmaysa yalnýzca annem düþüyor. Çok fazla ihmal ettim onu. Gireceðim ameliyatý bile söyleme gereði duymadým. Üzülmesin diye deðil aslýnda, annem aklýma hiç gelmediði için. 36 senelik yaþamýmda toplasak kaç saat ayýrmýþýmdýr ki anneme. Ýnsan bir süre aramayýnca aramak daha da güçleþiyor. Kimden utanýyorsam sanki… Annem o benim, annem.. Ya kýz kardeþim? Düðününe bile gitmedim. Çok iþim olduðundan mý, hayýr… O kadar önemsemiyordum ki, unutmuþtum düðününü. Bana kýzgýnlýðýndan aramamýþtý o da bir daha. Babam, ah babam! Yýllar olmuþtu onu görmeyeli. Beni hatýrlýyor mudur acaba? Yolda görse tanýr mý? Sanýrým ben tanýmam onu. Yitip gitti onca zamanýmýz. Oysa arayabilirdim. Babamý bulabilirdim. Anneme gidebilirdim. Kýz kardeþimden özür dileyip, gecikmiþte olsa bir hediye ile kapýsýna dikilebilirdim. Ama yapmadým. Neden yapmadýðýma dair bir açýklamam dahi yok. Ne çok kýzgýnlardýr bana kim bilir… Ýzmir’de birbirlerinden habersiz yaþýyorlar belki ama ben bundan bile habersizim.

Tanrým! Ne kadar boþ bir ömür sürmüþüm meðer. “Benim” diyebileceðim hiçbir þey yok elimde. Hiçbir þeyim yok. Piþmanlýk ne kadar derinine hissedilen bir duygu… Ýnsanýn yaptýðý þeylerden dolayý duyduðu piþmanlýklar yýllar sürse de mutlaka geçiyor. Ama yapmadýðý, söylemediði þeylerin piþmanlýðý ölene kadar geçmiyor. Ben bunu neden kendime yaþattým, ne için? Oysa elime bir þey geçmedi bunu yaptýðým için. Yaþadýðým hayat ailemi kaybetmenin zerresine deðmiyor, ama yaptým… Ya da yapmadým… Yapmadýðým þeyleri telafi etmek zorundayým. Çünkü hayat aslýnda yapýlmadýðýndan ötürü piþmanlýk duyulabilen anlarýn toplamýdýr sadece. Meðer ben hiç yaþamamýþým…

….

“Þþþþ. Film çok etkiledi galiba. Yarým saattir sesin çýkmýyor…”

“Yarýn sabah Ýzmir’e uçuyorum, bir süre orada kalacaðým. Ameliyata gelirim sadece. Sonra, belki de hiç dönmem!..”