“Geriye doðru yürüyorum;
yalýn ayak.
Geçmiþimi hiç durmadan yeniden yaþayarak.
Geçmiþ mi aramýza giren,
Geçememiþliðim mi bu yüzden senden? ”



Bana inatla kaðýt mendil satmaya çalýþan çocuðun gözlerine bakýyorum. Ýnsanýn kendi çocukluðuna verebileceði öðüt çarpýyor bakýþlarýma. Ve bakýþlarýndaki ýsrarcý sessizlik.
“ ya ver ya,senin kaðýt mendillerin dayanamaz içimin saðanaðýna ama ver ya! Al,ver ve git! ”
Kendi anadilinde dua ediyor bana. Onun bana yolladýðý dualar benim kendime ettiðim yöresel beddualarla çakýþýyor içimin boþluðunda.



Ýki gün sonra yine geriye doðru yürüyorum. Geçmiþimi hiç durmadan yeniden yaþayarak.
“ abla nassýn? ” es oluyor durmadan konuþan iç sesim bu yankýyla. Yine ayný gözler,yine ayný yakarýþ.
“iyiyim.”
“mendil alacaksýn abla? ”
“……”

Seninle beraberken týkanan muhabbet anlarýna dönüyorum adeta. Ýki yana güçlükle döndürüyorum baþýmý hayýr anlamýnda.
Çocuk aldýklarým duruyor hala,kimse aðlamadý ki yanýmda,hiçbir þey dökemedim herhangi bir masaya diyemiyorum. Bacak boyumda ýsrarla yürüyen ve iç sesimi rahatsýz eden çocuða bakýyorum. Bakýþlarýndaki sessizlik kýrýyor olgunlaþmamýþ öfkemi. Karanlýk gibi,gece gibi,karmaþýk gibi.
Senden sonra gece kendi siyahýnda karardý oysa. Su adýna ne varsa senden kalma (gözyaþý) kendi selinde boðuldu. Neyi deðiþtirir ki bir paket kaðýt mendil daha?

Kanamýyor ki hiçbir yerim. Uzun zamandýr geriye doðru yürüyen bir kangrenim.

“ git çocuk Allah aþkýna, akþamüstlük kutsal hüznümü daðýtma! ” bakýþý fýrlýyor býçak keskini gözlerimden. Uzaklaþýyor bacak boyuma saplanan ipli kanca. Uzaklaþtýkça caným yanýyor.

Cadde kenarlarýna yayýlmýþ bir sürü taburenin içinden geçiyorum. Gözümü alýyor yanýp sönen trafik ýþýklarý,birbirini kovalýyor arabalar. Yanýmdan geçenlerin anlattýklarý, bir hikayenin farklý hayatlara bölünmüþ parçalarý gibi ayný sonlu. Yürüyorum. Bu þehir beni yaðmalýyor sevgili, bu þehir hatýra dükkaný gibi.

Sonra yeþil ýþýk yanýyor ve ben nasýl durduysam öyle çýkýyorum yola. Birden gidenler geliyor aklýma. Gideni de býrakýyor kendinde bu þehir. Canýmýn en içi eskidiði hýzla yenilemiyor kendini o dakika.
Akþamdan kalma þarkým susuyor. Düz hayat çizgimi sinüs dalgasýna çeviren etki _sen_ baþlýyorsun.

Sen kimsin? Ben’den sonra koyduðum virgülün devamý ve hatýrlamak istemediðim en sevdiðim o kýyý.

Hani ‘ gitme ‘ diyordum da gözlerimin en derinine bakarak beni benden alarak uzaklaþýyordun ya. Buldum, sen geç/miþ zamansýn, geçememiþliðimle arama giren. Sen ben olamayansýn.

Seni düþünürken o mendilci çocuk oluyorum. Kendi çocukluðuma verebileceðim öðüt dilleniyor dudaklarýmda. Derin bir sessizlik oturuyor içime. Kutsal hüznüm akþam eve satýlmamýþ mendillerle geri dönmenin kederine dönüþüyor.

Kafasýný seviyorum. En güçlü duyguyla,korkuyla bakýyor bana. Daha çok benziyorum þimdi ona. Gecikmiþ bir ölüm oluyorum. Ve baþlýyor iþte sürekli uyku hali.

Bacak boyuma saplanan ipli kancadan sensizliðe asýyorum kendimi.

Adýn’ýn üstüne saðanak patlýyor,

Kadýn’ýn üstüne kan dökülüyor.

“hey çocuk þimdi getir kaðýt mendilleri     “

Zaten yoktum,
Belki de hiç olmamýþtým,
Hatta…..

Geriye doðru yürüyorum