Ýðde aðaçlarý vardý daha ömrümde.
Yokluklarýnda gözlerimizi dolduran özlemler vardý. Bir ilk yazýn yaþanmýþ ve yaþanacak hatýralarý vardý daha... Henüz vakti gelmemiþ sevinç kýpýrtýlarýyla dolu bir yüreðim vardý.

Susma vakitlerinde yaptýðým iç konuþmalarým, dar vakitlere sýðdýrdýðým mutluluklar... Dostluk kitabýnýn tozlu sayfalarýna hapsettiðim arkadaþlarým vardý. Gölgesi, gerilemesi, sýðýnaðý olmayan amansýz bir sevgiydi hissettiklerim. Ayrýcalýklý bir durumdun benim için. Sana karþý takýnmam gereken tavýrlar, söylemem gereken sözler vardý daha dilimin ucunda. Þifahen üflenmiþ bir nefes gibi geçen hayatlarýmýzda; yaþanmýþlýðýn týnýsýyla hissettiklerimiz vardý...


Düþüncelerimin en aðýr yolculuðu oldu ölümün. Yüreðimin en can alýcý noktasýna yerleþtirdim gidiþini. Geride kalansa yüzümün bildik hüznü... Mevsimlerden hazan þimdi, iðde kokularýyla ruhumu saran. Ve buruk bir gidiþ; öylesi serilmiþ boylu boyunca... Sessiz bir eksiliþsin ömrümden.


Dillerim dolaþmadan yazabilsem seni. Sözü de yormasam... Yazamadýklarýmdan çoksun biliyorum. Biliyorum; varlýðýn anlamýný öðrenmek için, ölümün büyüsüne kapýlmak gerektiðini. Gizli bir muammasýn artýk çözmeye çalýþtýkça, dolaþýyor mantýðým. Gözlerinin ýslattýðý her yaþamdan bir parça olarak kalýyorum, ardýnda.

Hüzünlere karýþan bir inatla kaybediyorum gözlerinin rengini. Yürüyüp durduðun yollara serpiyorum hatýralarý. Yüreðime yaktýðýn ateþi söndürmemek için diri tutmaya çalýþýyorum. Sen ölüm þehrinde yaþarken, ben çocukluðumda bana verdiðin iðde aðaçlarýnýn çiçekleriyle oyalýyorum kendimi. Ýçimden kopup gelen en derin acýlarý, gözyaþlarýmla yýkýyorum. Seni susuyorum duyuyor musun? Seni susuyorum...

Kaybolmayayým diye geçtiðim yollara, düþ kýrýklýklarý ekmiþim meðer. Meðer penceremin kýyýsýna çarpan kör þarkýlardan, sevincin payýný çoktan düþmüþüm. Korkularýmýn içine yerleþtirdiðim pollyanna mutluluklar ve büyük çerçevelere hapsedilmiþ hayat artýklarýndan baþka elimde kalan birþey de yokmuþ. Sen yokmuþsun meðer. Artýk yokmuþsun...


Aslýnda sen; benden iyisini yapýyorsun, benden önce ölmekle. Derin bir çizik atýp gidiyorsun, acý duyuyor yüreðim. Ama bunu kendime bile hissettirmek istemiyor gibiyim. Topraðýnýn derinliklerinde kaybediyorum kendimi. Gençliðimin kurtarýlmamýþ sevinçleri saklý kalýyor sende. Bir de iðde kokularý, sýðmaz oluyor bu þehre..

lal-i handan