Ben, Âdem. Yaratýlmýþ ilk insaným. Ayný zamanda bütün insanlýða ait varoluþsal bir sürecin de adýyým. Yaratýcým olan Allah bana “insan” ismini verirken ayný zamanda “toplayýcýlýk” görevini de yükledi. Böylece esasta birbirine zýt hakikatleri varlýðýmda taþýr oldum. Âlemin güçleri melekler Gerçek hakkýndaki bilginin yalnýzca bir kýsmýna sahiplerken ben Gerçek hakkýndaki bilginin tümüne sahip olarak yaratýldým. Ben “toplayýcý” olandým, kitabým da “toplayýcý kitap” manasýna gelen Kuran oldu.

Yaratýcým olan Allah âlemi yaratmak istedi. Sahip olduðu isimlerin anlamlarýnýn ve hakikatlerinin ortaya çýkmasý için âleme “Ol” dedi ve âlem oldu. Ama âlem ruhsuz bir beden gibiydi. Bedenin bir ruh kabul etmesi gerekliydi. Bu ruh da insan idi.

Âlemde önce madenler var oldu, sonra bitkiler ve hayvanlar. Ýnsan, tür olarak en son var olmuþ olsa bile hakikat bakýmýndan bütün varlýk türlerinden önce var olmuþtu. Hakikat bakýmýndan öncelik ile dünyaya geliþteki sonralýk arasýndaki bu çeliþki dairesel bir varlýk anlayýþýný da beraberinde getirdi. Baþlangýç ve son arasýndaki döngüsellik iþte bundan kaynaklandý.

Ben, insanlarýn ilk olanýydým. Ýlklerin, sondaki her þeyi kendinde barýndýrmasý gibi türümün bütün özelliklerini kendimde taþýyordum. Týpký bir çekirdeðin, kendisinden ortaya çýkacak unsurlarýyla tüm aðacý içinde taþýmasý gibi. Ben, mükemmeldim. Bilgide zirvedeydim. Yaradan’a en yakýn durandým. Ama marifette zirveye ulaþýldýktan sonra bir gerileme olmasý kaçýnýlmazdý. Döngüsellik bunu gerektiriyordu. Böylece cenneti yitirdim. Kim olduðumu unuttum. Bilgide geriye düþtüm.

Ýnsan, yaratýcý olan Allah’ý yansýtan bir aynaydý. Ayna kendisine yansýyan ýþýðý bozmadan yansýtmalýydý, bu sebeple her zaman Yaradan’a paralel bir konumda durmalýydý. Çünkü ayna paralel olma halinden uzaklaþtýðý ölçüde kendisine yansýyan þeyleri tahrif etmeye ve kendi özelliðinden çýkartmaya baþlardý. Bilgide gerileme baþlayýnca aynanýn konumu da deðiþti, Yaradan’a paralel olan duruþu bozuldu.
Âdem kim olduðunu unuttu. Maddenin boyunduruðuna girdi. Ýlahi yönünü kullanmaz oldu. Ayna paslandý, kir ve pas içinde ýþýðý yansýtamayacak bir hale geldi. Böylece geçti yýllar ve yüz yýllar…
Ama insan, âlemin varlýk sebebiydi. Bir þeyin varlýk sebebi o þeyi ayakta tutan sebepti. Yaratýcý olan Allah insan sayesinde gökleri yok olmaktan koruyordu. Ayna gün gelecek ilk konumuna, Yaradan’a paralel duran konumuna geri dönecekti. Ýþte döngüsellik buydu.

Ve vakit geldi.
Daire artýk tamamlanmak üzere.
Sen, Âdem olansin.
Âlemin yegâne varlýk sebebisin.
Yaradan’ýn âlemdeki maksadýsýn,
O’nun gerçek halifesi ve ilahi isimlerinin tecelli ettiði mahalsin.
Melekleri ve felekleri, ruhlarý ve cisimleri, canlýlarý ve cansýzlarý kendinde toplayansýn. Sen O’nun ilahi tecellisisin.

Sen Ýnsan!
Haydi kendine gel artýk! Silkelen ve uyuduðun uykudan uyan. Güneþ ýþýnlarýnýn gözüne ulaþmasý gibi Hak’tan kalbine uzanan ince baðlarý yeniden kur. Kim olduðunu hatýrla. Gönül aynaný kirden ve pastan temizle, yeniden saf ve arýnmýþ bir kalbe sahip ol. Aynaný Yaradan’a paralel tut ve O’ndan gelen ýþýklarý olduðu gibi yansýt.

Sen Âdem olansýn. Sende var iki yüz: Biri O, biri sen.
Hakkýn zuhuru senin varlýðýnda,
Hak seninle zuhurda.

Ýlk’ten son’a, Âdem’den Âlem’e selam olsun…