Herþey bir tren yolculuðunda baþladý. Kelimeleri bölerek baktýðým bir pencerenin uzanan görüntüsünde içimdekilerin aynasý sandým.Sanrýlarýmýn reel uzantýlarýnýn bu olduðuna inandým. Ardýndan koyu pembe perdeler çektim. Üstüne birde elbiselerimi çýkardým. Daha önceden hiç bulunmadýðým bir yerde, hareket halinde çýrýl çýplak tren raylarýnýn sesini dinledim. tam bir saat olmuþtu. Üstümü giyinirken tenimdeki sertliði hissettim, oysaki rahatlamam gerekiyordu.ereksiyon halinde kaldým bir süre. Benim öyle uzun ereksiyonlarýmda olmadý hiç. Kalýplaþmýþ bir bedende çöküntü gibi kala kalmýþtým. Elbiselerimi giyinirken ki sürtünmemiydi beni bu hle düþüren bilmiyorum. Trenden inene kadar bu böyle sürdü ve indim. Ayak bastýðýmda üstümdeki yükü trenden kurtarmanýn sevinci vardý. Altýnda kalanlarýn da acýsý. Rüya gibi ama hayale benzemeyen nitelikte bir kan damlamasýydý. anladým ki insan düþünerek, düþüncesiyle deðiþik adýmlar atabiliyor ve hükmedebiliyor.
Carol Sempre adýnda bir kadýnýn o topal adýmlarýný aklýma getiriyorum o trenden inerken hiç topallamadan ilerliyordu ve asýl önemli olan unsur yanýmda bir kadýnýn oluþuydu ve nasýl olmuþtu bunu da bilmiyordum. kalýplaþmýþ bir beton dedim ya, madalyonu boynunda schrödingerin kedisi gibi pardon kendisi gibi...
latin dansýnda büyüleyici olan þeyler gibi týlsýmlarýn anasýna seslenircesine...
anýsýný anmak nedir bilirmisin sen...