Bir garip yolcuydum hayatta, öyle ki hayat bir defaya mahsustu, olukça garipti ve istesen de istemesen de yolcuydun. Bir biri üzerine çöken domino taþlarý altýnda ezilerek ilerliyordum, buna zaman diyorlardý umuda göz kýrpanlar. Daðlarý aþýyordum, önüme uçsuz deryalar çýkýyordu, suyu yarýp geçiyordum, bu defa bedbaht çöllerin kýzgýn kum fýrtýnalarýna gömülüyordum. Sonrasýnda yaðmur ormanlarýnda her damla silis taþý niyetine eziyordu bedenimi. Tüm mesafeler dile gelse de isminle, sen gelmiyordun. Her ölüm yeni bir ölüm doðuruyordu ve bilmiyordun izin verseydin beþ dakika yaþayacaktým gözlerinde…

Neden yazýyorsun diye sorardýn bazen. Bazý þairler þiir yazmaz sevdiðim. Hayattan çalarlar, hayatýn onlardan çaldýklarýný, olasý bir körlüðün kör olasý arifesinde. En mübah hýrsýzlýk, en meþru ödeþmedir bu belki de. Ve ben ödeþemesem de gözlerinle, alçak gönüllü gülümsemelerimin altýnda yatan alçak bir gönlü saklayama da bakýþlarým ve sen çalsan da beni her lahzada hayattan, bedenimi ele versen de teneþirlere, kelepçeleri bilezik bilsem de, ömrüm harap olsa da bukaðý nöbetlerinde ben hep beþ dakika yaþamak isteyeceðim gözlerinde.

Yoksun sevgili, ben ne kadar varsam sen o kadar yoksun. Yokluðunda kim bilir yine hangi objenin tiryakiliðini yapacaðým. Pes etmiþtim artýk, kelimeler eskisi kadar canýmý acýtmýyordu. Acýyla eþdeðer haldeydim öyle ki bu vakitten sonra ýzdýrapsýz geçen günler onulmaz bir yara, dayanýlmasý güç bir çileydi. Aþkýn bilirkiþisi olmuþ Napolyon ben ne yapayým.Velhasýl aþkýn bilirkiþisi deðildim hatta hiçlik dýþýnda hiçbir þeyin bilirkiþisi deðildim, biliyorum. Belki de bildiðim bir þey varsa, paralanmýþ bir akýldan geriye kalan, bir tutam yaþam isteðimdi, onu da gözlerinden alan. Hislerin hamallýðýný ödevliyordu hayat ve ben razýydým, aþkýn yamaklýðýný yapacaktým, sevginin çýraðý olacaktým belki de. Çok þey istemedim hayattan sevgili, sadece beþ dakika yaþayacaktým gözlerinde…

Hayata zor diyorlardý, oysa ne kadar kolaydý fon müziklerinin arkasýna sýðýnmýþ isyan þiirleri yazmak, ne kadar da kolaydý üzmek / üzülmek / üzdürmek. Peki aksi… Ben istedim ki sevgilim, hisset… Kelimeler sadece harfleri ya da bir nesnesinin kimliðini taþýmaz, hisleri de taþýrlar. Gel sen de hisset. Bak, gam deðil, nefret deðil, þehvet deðil, hatta düþündüðün gibi de deðil, bu noktadan sonra aþk ve sevgi de deðil. Dokun bak… Ben istedim ki hisset sevgilim, bizzat hissin kendisini hisset, benim hissettiklerimi hisset, beþ dakika yaþayacaktým gözlerinde…

Kolumu boylu boyunca uzattýðýmda bir parmak kalacak kadar uzaklýkta, ama sonuçta uzak, bir türlü dokunamadýðým hayalden bir pencereden (gözlerin); elimi göðsümün sol üst köþesine hayli kuvvetlice bastýrmama raðmen deri, et ve göðüs kemikleri hasebiyle yine bir türlü dokunamadýðým, yine bir parmak uzaklýkta olan, ama sonuçta yine uzak, yürek penceresine aþk denilen bir rüzgârla cereyan yapýyordu hayat ve ben az kalsýn yaþýyordum…