Ah!.. Gülsen..
Ne çok giderdin sen
Yorgun omuzlarýndan dökülen ebruli vakitleri geceye býrakýp.
Karaca gözlerine astýðýn ýslak sabahlarda,
Esrik bir kýsrak gibiyken yollar.
Ne çok, bilsen…

Bir þeyler býrakýrdýn giderken.
Ya da, silerdin kendini, hiç gelmemiþsin gibi.
Ah!...Gülsen… Bir þeyler iþte.
Gerçekten gelir miydin sen?

Gülsensi bir þey kalýrdý çýktýðýn odalarda ver aynalarda,
En çok aynalar sýr tutardý ardýndan,
Saatler susardý Gülsen,
Saatler iki sýfýr susardý.
Kapý önlerinde bir fýsýltý, bir karaltý ardýn sýra;
Dile düþmüþ söz ölüsü,
Parasýz kalmýþ bir ipsiz,
Ya da bir ihbarcý gece yarýsý; yarýnsýz.
Savsýz söz, dilsiz infaz ve
Bir gonk sesi ansýzýn;
Zaman ipe çekilirdi,
Söz ipe…

ve sen Gülsen… ve sen,
Göz alabildiðine giderdin kendine,
En çok kendine.

Bir yüzün kalýrdý geride,
Karýnca katarý gözlerin,
Ýmece dostluklarý taþýrken sol göðsüne.
Ývecen ve inanmýþ bakýþlarýn kalýrdý.
Bir yüzün olurdu mutlaka, geçtiðin kapýlarda,
En güzel çizdiðin yüzün.
Bir de sözün; diyemeden unuttuðun ve
Yaktýðýn tüm alfabeyi, harf, harf .

Ah!..Gülsen…
Nece susarsýn þimdi?
Nece vurulursun noktasýz istasyonlarda?
Deneme atýþýnda her gidiþ,
Her tren kan revan.

Sen, gitmeli misin þimdi Gülsen?
Sen, nece kalmalýsýn yarýna?
Tam da gidecekken,
Bir bilsen…

Aðustoslu þarkýlar söylerdin en çok,
Eylül hiç duymazdý ya da soyunurdu saðýrlýðýndan,
Notasýz þarkýlar eþliðinde soyunurdu.
Sil baþtan giyinirdi Eylül,
En ödeþilmiþ þafaklarda, en kýzýl giyinirdi.

Aðustoslu þarkýlar söylerdin en çok,
Notasýz þarkýlar söylerdin.
Dallar saza uzanýrdý,
Yapraklar söze.
Deðiþirdi bu mevsim; gözelerden öz akardý.
Bozulurdu bu tezgah; dokuduðun söz olurdu.
ve bir sabah kaplýlarýmýzý çekip giderken sen;
Geride býraktýðýn Gülsen olurdu,
Gülde koktuðun Gülsen.

Ya, yüreðinden koptuðun?
Ah!...Gülsen…