Ýçimi hüzün kaplar hep,
Kendini düþünen;
Senin, benim için çýrpýnmayan,
Soðuk duruþlarýyla
Orda koþmayan;
Ýnsanlar için.
Sadece onlar; vardýr.
Ne geç öðrenirim
Yalnýzsýný;
Paylaþýrken, varken; dur durak bilmediðim,
Zamanlardan sonra...
Benim ne durumda olduðumla insanlarýn,
O soðuk insanlarýn ilgilenmeyeceðini,
Vermemem gerektiðini,
Ne geç öðrenirim.
Öðretirken bana yaþam.
Peçeteye akan kanlarýmý salarken,
Lambasýz,
Iþýksýz geçen zamanlarýmý,
Kuru kuru çatlayan cildimi,
Bulduðumla yýkadýðým, saçlarýmla,
Yol param elimde yokken,
Yürüdüðüm yollarla.
Ne geç öðrenirim...
Üþümüþ mü insanlar?
Soðuk soðuk, dururlar.
Artýk bende üþürken,
Bende onlar gibi olup
Olduðun da vermemeyi;
Öðretecek misin sen bana yaþam!
Zorlayarak beni böyle,
Öðretecek misiniz;
Siz üþümüþ insanlar!
Ben de üþümüþ
Ýnsan mý olacaðým, artýk!
Hüzün kaplar içimi.
Bir bardak çaya, içli içli bakarken
Ýçimi, hüzün kaplar.
31 Mayýs 2009
Gülten Aðrýtmýþ