NEVBAHAR OLDU
     Bahar geldi. Bitkilerde, hayvanlarda, sularda, bir þevk bir heyecan var. Ýnsan da bunlardan baðýmsýz olamaz tabi ki. Ýnsanlarda bu þevk ve heyecana katýlmaya baþladý. Eline kazmasýný, küreðini alan bahçe yoluna koyuldu.
     Her þeyin maddileþtiði dünyada güzellikleri fark etmek ne kadar güç oldu artýk. Ne yapmalý o zaman? Bizi esir kýlan sihirli kutulardan kurtulup birazda tabiatý gözlesek mi acaba? Kafamýzda dönen kelimelere bir göz atmalý belki de. Diziler, taksitler, araba, çekler, altýn, dolar, politik çekiþmeler vb. En fazla þikâyetimiz zamanla ilgili. Ne yaparsak yapalým “zaman yetiþmedi, zaman yok”. Kelimler havada uçuþuyor. Zaman var da bunu algýlayýþýmýzda bir sorun var galiba. Bir çobanýn, bir mahkûmun, bir çocuðun zaman algýsý bir olamaz tabi. O halde algýladýðýmýz ölçüde yaþýyoruz hayatý. Bazen dokunamadýðýmýz þeyler benim deðil diyor insan. Ama dokunma sadece beþ duyu organýyla olmuyor ki. Hislerimiz de var demi?
     Ýnsanoðlu sýkýlmasýn diye yaratan mevsimleri ardýn sýra deðiþtirip duruyor. Týpký sahnenin ve kahramanlarýn deðiþtiði gibi deðiþip duruyor. Bazen tek mevsim yaþanan yerlerde hayat ne kadar sýkýcýdýr diye düþünüyor insan. Tabi oradaki insanlara sormak lazým belki de. Ama en deðiþmeyen sahnede ise oyuncular deðiþiyor mecburen. Oyun devam ediyor durmadan. Dünya hayatý da oyun içinde oyun olsa gerek. Bazen küçük þeyler bizim hayattan tat almamýzý engelleyebilir. En büyük engel bile bizim için bir atlama çýtasýdýr. Karþýmýzdaki dað uzaklarý görmeye engel gibidir. Tepesine çýkýnca öyle olmadýðýný görürüz. Her þey yaþanmadan en büyük engeldir gibi olur. Yaþanýnca onun tepesinden daha geniþ alanlarý görebildiðimiz gibi aslýnda hayatýn o kadar zor olmadýðýný fark ederiz. Sonra baþkalarýna deriz ki: “O yollardan biz gelip geçtik”.
     Mevsim yaþamý hissettirdiði zamandýr bu aralar. Al eline fidanýný, kazmaný küreðini. Göm topraða tohumla beraber sýkýntýlarýný, kaybolsun toprakta; fidanlarýn ise yeþersin. Avuçladýkça topraðý, hisset yapýndaki temel taþý. Bu bahara kimler yetiþemedi kim bilir, bu yýl? Sen eriþmenin keyfine var. Bir duvar yazýsýnda diyordu ki: “Þuan üstüne bastýðýn çimler yarýn üstünde bitecek”.O zaman o çimenlere ayakkabýnla deðil de yalýn ayak bas, dolaþ tarlanýn bir ucundan diðerine. Kapat gözlerini, yeni açan erik ve deli badem aðaçlarýnýn çiçeklerinin tozunu tat genzinde. Yorulunca kazmaktan bahçeyi, o zaman getir heybendeki kara tencereyi. Koy içine patateslerini kaynasýn sen dinleninceye kadar. Boþa yanmaz ateþ varsa kenarýnda çaydanlýk. Aç çýkýnýndaki yufkayý sýk içine kaynayan patateslerden. Otur ye, kuru yavan, varsa acý soðan, içersen deli ayran. Almadýysan nane, idare et yarpuzla. Varsýn uzaktan ötsün kanarya ve bülbüller. Açsýn bahçeyin kenarýnda sümbüller. Çaðlasýn ayakucundaki dere. Uzan dinlen, yat istersen yere. Hisset topraðýn taze kokusunu. Yum gözlerini. Düþünme bugün seni üzen þeyleri. Aramazsa aramasýn oðlun þehirden seni. Kýzýn yardýma gelmesin. Bu gün aklýna getirme torununu. Hatýrýnda olmasýn bu kez topraðýn altýnda yatanlar. Boþ ver düþünme pazartesini. Dinle bak ne güzel tabiatýn sesini. Çekme baþýna gelmeyen her þeyin tasasýný.
     Hadi! Kalk yeter. Kazarsan bu topraðý, sana et verir, Süt verir, elma, armut, kiraz verir. Çalýþmayana yaradan dert verir, keder verir. Þükretmeyene beter verir. Çalýþ ki, ek tohumun hasýný, sil bedenin pasýný, at gönlünün yasýný. Hisset memleketin havasýný.
Bunlarý tatmýyorsak, lazým yaþamý sorgulamak