Kýzýlay da yürüyorum annemle birlikte, Nisan’ýn 23’ü. Ufak bir sahne kurulmuþ, ya da çocuklarýn yanýnda sahne küçük kalýyor bilmiyorum. Küçük bir kalabalýk, küçük bir sahne… Çocuklar kocaman, sesleri kocaman, gözleri kocaman… Hele bir tanesi var ki, teni biraz daha esmerce diðerlerinden, kýyafetleri biraz daha eskice, heyecaný biraz daha fazlaca. Hani onun annesi de diðerleri gibi güzel görünsün istemiþ, özenle taramýþ saçlarýný, en yeni kýyafetlerini giydirmiþ, en güzellerini, en renklilerini… Yine de çoraplarý bildiðimiz beyaz deðil, fýrfýrlý eteði bildiðimiz kýrmýzý, abartýlý gömleði bildiðimiz bir renkte deðil! Yüzünün çizgileri bize yabancý, yanýndaki çocuklara yabancý… Pýr pýr titreyen sesi oradaki herkese yabancý… Biliyorum yabancýlýðýnýn farkýnda bütün ruhuyla ama umutla savaþta; bir savaþa girmiþ ki, öyle baþý dimdik, baðýrarak söylüyor. Belki içinden kendi dilinde tekrar ediyor kendi türküsünü ama en temeli “var olmak” deðil mi? Sahnede var olmak, okulda var olmak, ülkede var olmak, kendine yer açmak. Raðmen, raðmen, raðmen var olmak… Engel olamýyorum gözyaþlarýma, elimden geldiði kadar çok alkýþlýyorum. Gidip sarýlasým geliyor ama, yapamýyorum… Tek yaptýðým alkýþlamak, ama alkýþlarým yok olup gidiyor onca insanýn arasýnda, susup kalýyor alkýþlarým.

Alaçatý’da bir otel þantiyesindeyim. Denize sýfýr lüks bir otel bu, parasý bol insanlar için, parasý bol insanlarýn inþa ettirdiði bir otel. Ben de Alaçatý’da gezinirken sahnedeki o küçük çocuk gibiyim. Ne kadar özensem de kendime, “amele yanýklarýmý” gizleyemiyorum. Ben de oturup bir raký içeyim diyorum. Bütün param, bir duble raký ve bir parça beyaz peynirle bitiyor. Yanýmdaki masaya viskiler, tekilalar taþýnýyor durmadan. Sahnede küçülüp kalýyorum. Her þeye raðmen bahþiþ býrakmak istiyorum garsona, çünkü kendime en yakýn o var etrafýmda. Yine de olmuyor, biliyorum, onun da ihtiyacý yok benim býrakacaðým üç kuruþ bahþiþe. Bir daha çýkmamak üzere dönüyorum benden de küçük odama.

Þantiyede Ersin’i tanýyorum, inþaat mühendisi hem de yüksek. Savaþý kazanmýþ nispeten, ayakta kalmýþ, ben de varým, buradayým diyor. Bir gün anlatýyor bana; “Büyük patron geçerken” diyor, “gözüm yanýndaki ameleye takýlýyor, ustaya deðil ameleye” diye bastýra bastýra söylüyor. “Atlayýp boðasým geliyor patronu” diyor. Öyle iyi biliyorum ki o duyguyu, ben de yakasýna yapýþýp sormak istiyorum; “Nereden buldun bu kadar parayý, ne hakla sen böyle bir hayat sürüyorsun ve senin için çalýþan iþçiler böyle hesapla içiyorlar sigarayý bile!” Bunu yapmak bir kenara, sustukça susuyoruz, dinliyoruz, yutuyoruz… Sesimiz yok oluyor onca insanýn arasýnda, hýrsýmýz biraz daha bileniyor sadece. Amelelere sigara daðýtýyoruz, ama patronun yakasýna yapýþýr gibi yürekten. Elimizdeki en büyük adalet, tek dal sigara… Bizim olmayan denize karþý, ciðerlerimizin bizim oluþunu dibine kadar kutluyoruz.