Üç altýn tepsi..

Hepsi tunçtan bilekliklerle sarmalanmýþ ellerde taþýnýyor.. bir yer sofrasý hizasýnda eðilerek ve yalýnayak..

Yankýsýna acýsý düþmüþ bir sesi kovalýyor kadýn yerlerde süpürülmeyen kaldýrýmýn yanýltýcý dokusu ve hiçbir tabaný okþamayan o ýssýz uyku saatelerinden kalan ahmaklýk ve köleleik korkusu..

Sana kendine dönmeni vaat eden bir alanda hizasýna Güneþ’in bile düþtüðü taþ evlerden ve kerpiçten aþklardan ve yüzüne yüzünü süren nefesten rüzgarlardan þal gibi gönlünü ayýrýp sýnýrýný þal gibi üstüne abanan yýldýz okyanuslarýndan geçeceðim..

Üç altýn tepsi göðe doðru.. hepsi tunçtan bilekliklerle baðlanmýþ zaman yarasý kadýn teni..

Ak saçlý ve kara gözlü susuþlarla sunuluyor.. bir kadýn sunuyor kendini dijital kenetlenmelerle iþlenmiþ bir arka bahçede çok sesli ellerle dokunulmamýþ.. çok renkli ve eþli döþemeleriyle bir kenti henüz hiç sevmemiþ.. dudaklarýnda ayný yarým Ay ve gülümsemesinde yýllar ince ve belirgin..

Sana neden biliyorum ki sana seni bende var eden sebebepleri býrakacaðým..
Birkaç an gibi beyaz ve kývrak birkaç adým gibi yüksek ve ayný ücrada unutulmuþ ve evet yýllar öncesinden terk edilmiþ birkaç gidiþ daha susacaðým..

Biliyorum ben de kýrmýzýnýn uçuculuðunu yanýk bir orman kokusundaki çýnarýn dimdik duruþunu ve susuþunu sonra.. biliyorum evet bir defayla her an birbirine benzeyecek.. bir defa gitmeyle o gözlerin ve dudaklarým birbirini belki de ilk defa kenetleyecek..

Yollar bir bahçe sonrasý sessizliðini giymiþ.. bir evle baþýna taç olmuþ birkaç bira ot ve birkaç çocukla sana ve sensizliðe müdahil olamayacaðýmý ve ben artýk.. iç geçiriyorum.. kesik bir kalp gibi.. uzadýkça bir an içinde ben defalarca susuyorum..

Saçlarýmý bir duvakla süsleyebilirsin.. ellerime benzer eller uçuþabilir o evin herhangi büyük köþelerinde çok ufak ve belki de tombul ve bende olana benzer ellerle.. öfkeliyim biliyor musun.. içini açtýkça kesik bir öfkeyi eskiyor yüzüm.. sen benim yüzümde defalarca.. unutuyorum..

Bugün ben tam da bu odada.. sana birkaç adým daha uzakken.. sen kendi kuyundaki karanlýklardan kaçýp kendine saklanmaktasýn.. bir gömü bile deðil ikeN üstelik..

Biliyorum ben de renklerin tutarlýlýðýný ve adlarýný tek tek.. kirpiklerime dokunup ve aslýnda hiçbir adam gibi.. beni kendine sakladýðýný.. yollar kurduðunu ikimiz için.. beni kendine baðladýðýný.. unutuyorum

Bir kýz çocuðu oysa tek meþgalem.. o kýz çocuðunun sýrtýndaki o izlerin yeri.. bir sýrtla hatýrlayýp o hiç olmadýk sahiplenmelerden bölünmeleri sonra.. bir kýz çocuðu kadar soyunup giyinmelerim.. saçlarýmda unuttuklarýn ve kentlere bölünen cesaretim..

Hint kumaþýndan bir adam gibi sanrýsý o yerde baðdaþ kurup bildiklerini tekrarlayan ve küfeden yýlan sýzlatan birkaç melodiyle seni kendime çaðýrýdýðýmý..

Unutuyorum..

Birkaç film arayalým birkaç fincan daha boþaltalým birkaç defaya bölünelim ve biz hiç aðlamayalým..

Biliyorum bir sabah diðer akþama inene dek özleyeceðimi seni yýllar böyle büyüyor deðil mi? Kýz kadýn adýmlarýný böyle böler yollara.. ve yollar kendi sýnýrlarýyla büyük bir haritaysa iliþiyor onlara gözlerim.. bir sanat sezgisi bu.. sadece kendinle anlayabildiðin.. o kaçýþtan susuþlarýn.. oysa en büyük sevdasýsýn kendinin.. unutuyorum..

Akþamý çekeceðim üstüne.. üst kattakiler ve dýþýnda kalanlarla beraber.. bir geceyi örter gibi tenine.. omzunda býrakýp sessizliðimi.. saçlarýna abanacaðým.. yüzüne geçirip týrnaklarýmý sana kendimle acýyacaðým..

Unutuyorum.. zaman sarmaþýðý kollarýmda.. bir asmanýn en hayret verici yoksunluðuyla ben bir kentte sýrýlsýklam olmak için.. dallarýmdan kýrýlarak kendimden geçiyorum.. köklerim suya deðdiðim yerde kök.. adýmlarým sana deðdiði yerde kör ediyor beni unutuyorum..

Sen kendi sýkýntýlarýný beyaz bir tülle gizlemek için beni giydin kendi üstüne.. sen kendi sýkýntýlarýný çýkarýr gibi soyundun bir anda benden.. ve ben bunlarý sana bildiðimi söylüyor ikeN.. sevmek en büyük iddiandýr evet.. büyük iddialarla var oldu hala sol yanýmda açýk duran o pencere..

Gül koksun istiyorum bir çimen lekesi ve avuçlarýma batmýþ çakýl taþlarý.. al yüzler ve bayramlar istiyorum.. saçlarýmdan kayýp giden ýþýklarla körelen bir ebe gibi.. henüz kendi çocuðuma bile kavuþamadýðým.. zaman sarmaþýðýnda.. birkaç aþk istiyorum hepsi ayný adamla.. gelen ve ýþýktan..

Unutuyorum.. gözlerim büyüyor

Hatýrlayamadýkça ben.. kaç nehre döküldüðümü.. kaç ses iþittiðimi sayýklýyorum.. iþitilen bir aþk kalmak istedim.. ki ben de bilirim çýnar da yanar öfkesiyle.. ayný koku içinde bir çam gibi..

Bir gidiþle benzeyecek senin her halin o ayný hisse.. defalarca gelmiþtim oysa.. defalarca içindeki cinnete..

Bir kuyu biliyorum.. gözlerinin beyazýyla düþlenmiþ.. derinde.. derinden iþlenmiþ bir kuyu biliyorum.. oyuklardan akmak istedim ve ýþýktan..

Unutuyorum..

Hatýrladýkça ben sen bir ezber biçimi diyeceksin defalarca.. oluk oluk gezilir bir dram böylesi.. gül koksun istiyorum bir pencere aralýðýndan iddiasýz ve tek renk.. bahçence olmasýný ümit ettiðim.. bir gül kurusun istiyorum.. biraz rüzgar ve yalan.. bir son baharda yaþanýlan.. ne kaldýysa elimde yeri.. süpürülüp giden birkaç an gibi.. bana dönsün yüzüm istiyorum.. daðýlsýn seslerin ve sensiz yalýnayak ben döneyim istiyorum.. Bir masal böyle de baþlar deðil mi?

Denizi çekiþtiren gözlerin.. yerle seni bir eden öfken ve yen..

Ýçimde unuttuðun adýnla yaþayanlar biliyorum.. uðruna vapur seferleri düzenleniyor oysa hiç olmamýþ bir terk kadar sert.. ve o hiç görmediðim kovalamacalar.. insan deryalarý ve zincirler baðlýyken kuvvetlidirler..

Çok sesli bir koro þehir.. þehirde aksak ve kararsýz yürüyüþlerimle sana da hitap eden kaçýþlar biriktiriyorum.. dinle beni..

Evimi eskiten uykularýnla kendine kaybolduðun yollarý arýyorum.. eskiyor evim..

Yollarý soyarak bir aðaca benzer duruþla köklerime tutunuyorum.. köklerimden soluyorum her yerde sularýn emaneti.. bir yosun þehir türküsü.. birkaç adým daha ve eski bir ezber iþte.. sana hitaben mýrýldandan þu rüzgar sözlüðü..

Kaç yere yazabilirdim o adýný unutma.. bakýþlarla düþürerek.. seslerle iþiterek.. ve kokunu kavrayarak belleðimde.. aydýnlatmaný istediðim her zerremde kaç defa var edebilirdim sanrýlarýmla seni unutuyorum..

Bir çay bahçesinde kaldý neþelerim.. üstüme hiç olmadýk kapýlarý kapatýp uzun bir denize býraktýðýn günden beri.. gülmek bilmeye eþ deðermiþ hatýrladým..

Ben yýkýk bir sur dibinde sabaha dek kendine sargýn sabah gözler eþliðinde ise; insan kancalarýna dolanan unutulmuþ ve terk edilmiþ bir ‘þey’ gibi.. anlamsýz bir çatýþmadan arta kalan bir kadýn olabilirdim ancak..

Babalarýn ve aþklarýn dolaþtýðý kýr düþtükçe saçlarýmda büyüyen kýzýllarla oynadýðým.. o günlerin hatrýna.. kýzýl bir gül ile.. susuyorum

Geçmiþime gömülüsün.. bir sabah bende unuttuðun o bakýþlarýn geldiði noktada.. bu kadar öngörüsü yüksek karalarýna ellerime neden baðlandýðýný bilmiyorum..

Seni sarsýyorum farkýndayým.. yerine koymak istediklerin ve bende öldürdüklerin yerine.. neyi var edebileceðimi unutuyorum..

Kentler susuyor ve gölgeler.. ve emrediyor bana! sessiz gözlerim.. seni günlere deðdireceðim diye.. hiç unutmayacaðým yüzünü.. yüzün bir tarh biçimi.. içinde bende gizli sesleri ve renkleri büyüsün diye.. açmayacaðým ardýný.. bir kapý kapanmayacak.. ve ben sol yanýmdan sýzýp duran kýrýk pencere habercisi..
bu masalýn dipsizliðiyle tokatlayacaðým terbiyemi..