Geçen gün, buralarda gökyüzü bir tayfuna yakalanmýþçasýna sarsýldý. Malum, kýþtan bahara geçiþlerde hep bu tür sarsýntýlarla kendini alkýþlar doða. Uykudan uyanmanýn verdiði rehavetle esnedi sanýrým. Bense akýlsýz komþusunun perþembe temizliðini pazar günü yapmasýna ve kendisine hiç sorulmadan üstünden masa örtüsü artýklarýnýn silkelenmesine kýzan alt komþu gibi baþýmý kaldýrýp havaya, seyrettim edepsiz maviliði.
Sen olsaydýn kalkar, balkonun bir köþesine sýkýþtýrýlmýþ þemsiyeyi bulur, açar ve fýrtýnaya inat bir kahkaha savururdun aydýnlanmýþ yüzünle. Taze sýkýlmýþ portakal suyu lezzetiyle güneþi evimize davet ederdin kuþkusuz.
Ben yapamadým. Kuytu bir köþesine sýðýnýp öylece bekledim. Rüzgar daðýlmýþ saçlarýmla beraber gözyaþlarýmý da savurmasýn diye baþýmý öne eðdim sadece; aðladým.
Anladým ki mütebessim isyanlar yalnýz sana yakýþýyor.
Neden sonra bir dolu yaðýþýdýr tutturdu. Gök, aðzýna gelen bütün küfürleri boþaltýr gibi yaðdýrdý irili ufaklý kristal çakýl taþlarýný. Bir çocuðun kýrýlgan mahcupluðuyla kendimi teslim ettim onlara.
Ben korkardým dolu altýnda kalmaktan bilirsin; bana ebabil kuþlarýný hatýrlattýðý için. Hani devasa fil ordusunu taþýdýklarý minicik taþlarla yok eden yaratýklarý.
O yaratýklardan biri, yüzyýllar öncesine dair bu emelini gerçekleþtirmek istercesine bir tanesini kafamdan aþaðý býrakýverse, beynim yarýlsa, oradan bütün hücrelerime yayýlan bir çürümüþlükle etlerim kemiklerimden ayrýlmaya baþlasa ve ben öylece kalakalsam balçýk yýðýný halinde…
Bunlarý sana itiraf ettiðimde ne çok kýzardýn hatýrlýyor musun? Olmayacaklarý olur gibi düþündüðümü, çocukça davrandýðýmý söylerdin. Oysa mutfaktan pasta aþýrýrken yakalanmanýn verdiði muzip tedirginlikle bakýþlarýmýn titrediðini görünce, þefkatli bir annenin yüzü belirirdi yüzünde. Hýrçýn dalgalarý sakinleþtirir gibi okþardýn saçlarýmý.
O an beynimin baðý çözülür, kalp atýþlarým bir sazýn tellerinden akan ahenkli týnýlara dönüþür, nereden geldiðini kestiremediðim-þimdi o kadar da iyi bildiðim- huzurlu bir meltem alnýma ýlýk busesini kondururdu.



Zaman senin için tasarlanmýþ büyüsel bir törendi sanki ya da büyüsel bir törene dönüþürdü ellerinde.
Dokunduklarýna yaþam gücü kazandýrmak sana bahþedilmiþti yalnýz kendine dokunduramadýðýn.
Gerçi, aptalca korkular dediðin o duygularýn bilinmezliði kalmadý artýk içimde. Sen beyaz örtülere sarýlýp kapýdan çýkarýlýrken bir “þey”miþ gibi ve ben olduðum yerde çömelip kalakalýrken öylece; olmaz dediklerin oldu.
Kadim zamanlardan kalma bir ebabil, kafamdan içeri býrakýverdi minik çakýl tanesini ve olacaklarý izlemek için bir köþeye çekilip bekledi kýrk asýr.
Beynimin yarýlýþýný, etlerimin kemiklerimden ayrýlýþýný gördü, bekledi.
Göðüs kafesimi çatlatýrken yüreðimin nasýl acýyla çýrpýndýðýný gördü, bekledi.
Bundan mutlu mu oldu bilmiyorum; ama tanýdýk bir yabancýnýn çehresiyle kondu sol yanýma. Yýllarca, yüzyýllarca sabýrla bekledi.
Tek damarýmda bir damla kan kalmayýncaya kadar, çürümeye baþladýðýmý anlayýncaya kadar, yüreðim soluðunu kesinceye kadar bekledi.
Sonra, Mevlevilerin nisan tasýný andýran bir kasede topladý dört yana saçýlmýþ kanýmý. Onu yalnýzlýðýn karanlýk buðusuyla tütsüledi.
Kanadýndan bir tüy koparýp bu kasede ýslattý ve bütün bedenime sana dair dualar yazdý.
Yazdýðý her satýrda biraz daha yandý içim. Etrafa yanýk kokularý yayýlmaya baþladý. Gözlerimin aktýðýný, saçlarýmýn tel tel döküldüðünü gördü, sustu.
Canýmýn yandýðýný gördü, sustu.
Çýðlýklarýmý, inlemelerimi gördü, sustu.
Lanetlerimi gördü, sustu.
Uðunduðumu gördü, sustu.
Sustuðumu gördü, sustu…
Babanýn isyankar evladýna öfkesi, evladýn korunaksýz saflýðýna düþürdü beni. Adýna “çaresizlik” dediler. Öðrendim.
Eðer bir kere dönüp baksaydýn, hepsini görecektin. Þimdi kapýsýnda kýzýl þeytanlarýn oynaþtýðý sana ait yerlerde, zamanýn kýrk ayaklý bir fahiþe gibi kývranýp durduðunu, büyünün bozulduðunu.
Kendini kendine düþman kýlan benliðimin, tenimin altýnda sahici bir ben ararken seni bulduðunu ve yok olduðunu.


Eðer bir kere dönüp baksaydýn…
Sana öfken bu yüzden.
Bugün buralarda, gökyüzü bir tayfuna yakalanmýþçasýna sarsýldý. Ardýndan hýrýltýlý bir öksürükle dolu yaðýþlarýna tutuldu.
Yüzleri belli belirsiz kýrk suret, girip en mahrem yerlerimize, dudaklarýnda mýrýltýlarla, etrafýmda bir halka kurdular.
Ortalarýna beni alýp “ O öldü “ dediler.      “ Kýrkýný veriyoruz.” dediler. Yalancý bir merhametle gözyaþý döktüler.
Hiç birine inanmadým.
Dokunup en mahrem yerlerimizi kirlettiler.
Dilimden kelamý alýp gittiler.
Sustum…
Þimdi, sol yaným ebabil yükü, o tanýdýk yabancýyla sarmaþ dolaþ, aðzým bir dolu kusmuk içinde yapýþ yapýþ, eðrelti bir yaþamaklýðý taþýyorum.