Leyla’nýn Penceresinden Bakarken,

Saatin çok geç olduðunu bilerek hýzlý adýmlarla basamaklarý çýkmaya baþlamýþtým. Adýmlarýmý atarken heyecanýma da kalp atýþlarým ortak oluyordu. Kapý þimdi karþýmda idi. Elimi kapýnýn tokmaðýna götürdüm ve tak tak tak… Senin açmaný o kadar çok istiyordum ki bilemezsin, gerçi bilirsin. Kapý yavaþ yavaþ açýlýrken Aþk’ým da sanki kafesin içindeki bir kuþun özgürlüðüne kavuþmasý gibiydi. Ve sendin karþýmda duran. Þaþkýnlýkla bana bakýyordun, nasýl bakmayacaksýn ki yýllar sonra kapýndaydým iþte, Sevgilim ben sana gelmiþtim. Ýlk günkü gibi sarýlmýþtýn bana. Sevginin sýcaklýðýný tüm ruhumda hissetmiþtim. Aþk’ýn gücüydü bu, anlatýlarak deðil, konuþmadan yaþanýlanýydý. Sonra beni içeri aldýn, týpký ilk tanýþtýðýmýzda yüreðinin içine aldýðýn gibi. Oda Sen kokuyordu, yani Ben. Gözlerimle þöyle bir süzdüm Sen farkýnda olmadan, býraktýðým gibiydi her þey. Aþk’ýmýza ara vermeden yaþamýþtýn Sevgilim Sen. Göz göze geldiðimiz an bir kez daha heyecanlanmýþtým. Ve bir anda dudaklarýndan dökülen “Ýki Kelimelik Aþk” kulaklarýmla birlikte, ruhumda derinden hissetmiþti. Ýlk kez söylemiþtin “Ýki Kelimelik Aþk’ý bana. Yýllar öncede ayný oda idik ve Sen yine karþýmda baþtan aþaðý Ben’din. Gözlerimin içine baktýn ve … Tokmak sesi engel olmuþtu! O zaman da mý söyleyecektin Sevgilim “Ýki Kelimelik Aþk’ý ? Hýzlý adýmlarla odayý tek ettim ve Seni. Seninle birlikte Aþk’ýmý da o odada býraktým, bir gün geri geldiðimde ayný yerde bulayým diye. Aþk’ýmý buldum ve her þey kaldýðý yerden devam ediyordu. Sanki Aþk’a ara vermiþ iki Sevgili misali yaþýyorduk yine her þeyi. Yine, ayný o günkü heyecanýnla döküldü yüreðinden “Ýki Kelimelik Aþk”. Ellerini tutup yüreðine dokunduðumda Ben de Seni diye haykýrdým gözlerinin içine. Bir yapbozun tüm parçalarýný tamamlamýþ edasýyla gözlerimin içine gülüyordun. Bensiz geçirdiðin yýllarý unutmuþ olduðunu, gözlerinden dökülen Aþk damlacýklarý ele veriyordu. Bir þeyler eksikti odada diye düþünürken, gramofonu gördü gözlerim. Hemen gidip çalmalýydým bizim, yalnýzca bizim olan “Ýki Kelimelik Aþk’ýn müziðini. Gramofona doðru yöneldim plaklar yine sana aldýðým gibi duruyordu sevgi panelinde. Yavaþ yavaþ plaklara bakarken her birinin anýsý gözlerimin önünde beliriyordu. Seni ne kadar çok seviyorum diye baþlayan bakýþlarýn aklýma geliyordu. Ve bulmuþtum sonunda Tiersen’in “Ýki Kelimelik Aþk”ýný, aslýnda bizim aþkýmýzý, sadece bizim. Plak çalmaya baþladýðýnda yanýmda olmaný istiyordum, yanýmdaydýn. Aþk’ýn o kadar yüce ve o kadar büyüktü ki, beni her þeyimle içine alýyordu, adeta hapsediyordu. Sen Ben miydin, yoksa Ben Sen miydin artýk bilemiyordum. Aþk’tý bu, nasýl anlatabilirim ki? Yýllar önce Seni býrakýp gittiðim an geldi yine aklýma. Tamamlanmamýþ bir Aþk’ý tamamlamalýsýn diye sessiz haykýrýþlarda bulunuyordu benliðim, vücudumun her zerresine. Ruhlarýmýzýn tek bir bedende buluþacaðýný biliyordum. Gitme vaktim gelmeden tamamlamalýydým bu aný ve Aþk’ý öldürmemeliydim, ruhum senin ruhunla birleþmeden. Her geçen an biraz daha ayrýlýyordu ruhum bedenimden. Cismi canýmýn Maliki Efendim, bakýþlarýmla size el sallarken yýllar önce yapamadýðýmý yapmak için bana yardým ediniz diye yalvarýyordu ruhum size. Artýk son durakta görünmüþtü. Eller beni iþaret ediyordu oradan. Gelmiyorum diyemedim Sevgilim, diyemedim. Tiersen’in “Ýki Kelimelik Aþk”ý biterken dudaklarýmdan Sana olan “Ýki Kelimelik Aþk’ým da ayrýlýyordu Senin için. Týpký ruhumun bedenimden ayrýlýþý gibi…


Fatih Mehmet Mirza
25.02.2009
www.seniarayansesim.com