Adam yürüyordu evine doðru. Korkuyordu biraz da. Biraz da heyecanlýydý adam. Gecenin karanlýklarý arasýnda saklanmýþ kýzýl bir gözün kendisini izlediðini düþünüyordu. Neden iki göz deðil de bir göz izliyordu onu? Bunu sorgulayamadan öylesine korkuyordu...

Adam yürümüyordu aksine oturuyordu. Endiþeliydi çoðu zaman. Çoðu zaman sakindi. Güneþin göz kamaþtýran ýþýltýlarýna boyun eðmeden, kendisini izleyen bir çift gözün hediye ettiði güven duygusunu da sýrtlanarak yürüyordu adam. Neden tek deðil de çift göz izliyordu kendisini? Cevabýný veremediði bu soru endiþelendiriyordu onu..

Kadýn koþuyordu olanca hýzýyla evine doðru ölesiye. Korkuyordu bütün bütün. Biraz da fazla tedirgindi kadýn. Gündüzün ortasýnda, kendisini takip eden o korsan kýlýklý adamýn, o tek gözlü bakýþýný düþünüyordu. Nefret dolu bir bakýþtý o. Kýrmýzý bir bant vardý tek gözünün üzerinde. Neden sevgi dolu bakmýyordu adam ve neden onu izliyordu devamlý? Bunu düþünmek bile midesini bulandýrýyordu.

Uzaylý varlýk, ürkek titreþimlerle sallana sallana yol alýyor, Mars’a doðru uzay yürüyüþü modunda ilerliyordu. Korku nedir bilmiyordu ama, acýkmýþtý birazcýk. Uzaylýlarýn acýkmasý korkmak demekti aslýnda. Uzayýn boþluðunda ilerlerken kendisini izleyen ABD ve Rus yapýmý uydularýn mekanik bakýþlarýndan da acýkmýþtý. Neden izliyordu dünyalýlar onu? Bunu telepatilemekten dolayý da acýkmýþtý. Sonunda acýkmaktan bitkin düþtü ve Mars’ýn derinliklerinde kayboldu.

Çocuk, bisikletiyle parka doðru gidiyordu. Neþeliydi çocuk. Birazcýk da kaygýlýydý. Annesinin bazý isteklerini de unutmuþ gibiydi. Onun kendisini izlediðinden o kadar emindi ki, her yolun sonunda, her köþe baþýnda arkasýna bakýyor, annesinin peþinde olduðunu anladýðýný, ona göstermek istiyordu. Neden babasý deðil de annesi izliyordu onu? Bunun sebebini biliyordu ama bilmiyor gibi yapýyordu. Parkýn kapýsýnýn önüne yaklaþtýðýnda, bisikletini yola býrakarak kýrmýzý salýncaklara doðru koþtu.

Fare bazen zýplýyor, bazen de koþuyordu dolaplarýn arkasýna doðru. Hayatý koruma içgüdüleri kamçýlýyordu onu adeta. Küçücük kalbi küt küt atýyordu farenin. Bir çift parlak göz ve bir çift beyaz býyýk karanlýðý yararcasýna izliyordu onu. Neden býyýklarý da görüyordu ve sadece o parlak gözlere odaklanmýyordu. Belki de hipnotize olmaktan korkuyordu. Hayvan olduðu için bu konularý fazla düþünemiyordu.

Adam karanlýk bir boþlukta bilinmeze doðru ilerliyordu. Kendisini izleyen o kýzýl gözü yaný baþýnda hissetmiþti. Daha dikkatli baktýðýnda koca bir gezegenin, kendi peþinde bir uydu gibi dolaþtýðýný fark etti. Bu kýzýl gezegen Mars’tý. Daha sonra kediye benzer bir uzaylýnýn Marsýn kýzýllýðýnda dolaþtýðýný fark etti. Yoksa bu bir kedi miydi? Daha dikkatli baktýðýnda ise Mars’ýn gittikçe küçüldüðünü, bu gezegenin kötü görünümlü bir korsanýn gözündeki kýrmýzý bir banda dönüþtüðünü fark etti. Birden bire çocuðunun kendisinden istediði o kýrmýzý renkli salýncaðý hatýrladý. Ona bunu alabilecek miydi bilmiyordu. Aðzýndaki peynirimsi tadýn nereden geldiðini de anlamaya çalýþýyordu. Birden bire vücudundaki derin acýyla irkildi.

Minik fare, kýzýl tüylü kedinin hipnotizmasýnýn etkisinden ancak bu derin acýyla ve de kedinin týrtýklý kýrmýzý dilinin iþtahlý yalayýþýyla, son kez uyanabilmiþti.