Tuba’ya…

Eðer bir gün sende gidersen diye baktý gözlerim ona…

Gözyaþlarýmý sildi parmaklarýnýn uçlarýyla… Gitmeyeceðim, hep seninle kalacaðým demedi öncekiler gibi… Deli kýz ikimiz istediðimiz müddetçe beraberiz…

Yaþlý gözlerle ona bakýp sustum, teþekkür eden gözlerle, beni kandýrmadýðý için…

Hayatýma gireli iki sene olmuþtu. Hayatýmda ikinci defa… Ýkinci defa yýllarýn deðil, paylaþýlan þeylerin derinliðininin önemini anlamýþtým ikinci kez. O hayatýma girdikten sonra. Ýlk tanýþmamýzda Batmanlý olduðunu öðrenince ben de Bartýn hemþehri sayýlýrýz ilk iki harfimiz tutuyor bak deyip gülüþmüþtük… Sonraki zamanlar derinden derinden yalnýzlýðýma parmaklarýnýn uçlarýný süreceðini bilmezdim…

Yalnýz bir gün… Tanýþtýktan çok az bir süre sonra… Sana bir þey söylemek istiyorum. Ama bana bir þey deme tamam mý? Ýçimde kalmasýn istiyorum demiþtim… Biliyorum tanýþalý çok zaman olmadý ama ben öyle kolay kolay kimseye açýlmam… Seni içimde farklý kýlan bir þeyler var… Gözlerine bakýp seni seviyorum arkadaþým dediðimde … Ondan karþýlýk beklememiþtim… Ama o ayný þeyleri ben de hissediyorum… Belki zaman o farklýlýðýn adýný koymamýzý saðlar Çaðla demiþti…

Þimdi adýný koyduk belki… Belki…

Ama hayýr, söyleme… N’olur adýný koyma… Fazla güvenmiþ, sonra fazlaca kýrýlmýþ bir yürek olarak adýný koymak istemiyorum ki eðer bir gün gidersen sen de… Hayýr, hayýr seni suçlayacak hiçbir þeyim olmasýn… Sana soracak bir hesabým... Öncekiler gibi olmasýn…

Adýný koyma…

Uzun zamandan sonra… Yanýnda hüngür hüngür aðladýðým, baþýmý omzuna koyup hayata sövebildiðim, kalbimi açýp hadi dokun diyebildiðim, belki yanýmda deðildi; ama sanki yanýmdaymýþ gibi bütün geçmiþimi önüne koyup hadi dokun… Bu benim Tuba… Dokun hadi diyebildiðim, sonra onun da gitme ihtimalini taþýyýp üzüldüðüm biri olmuþtu…

Ama hayýr, yine de adýný koyma…

‘’ Hepimiz bazen birileriyle o kadar yakýnlaþýrýz ki dostluðumuzu ya da kardeþliðimizi hiçbir þey engellemiyormuþ gibi görünür, bizi ayýran küçücük bir köprü vardýr, hepsi o kadar. Ama tam sen bu köprüye adým atacakken sana þu soruyu sorsam: Bu köprüyü geçip bana gelir misin? Ýþte o anda artýk bunu istemeyiverirsin; sorumu tekrarlasam öylece suskun kalýrsýn. O andan itibaren aramýza daðlar ve azgýn nehirler girer; bizi ayýran ve birbirimize yabancýlaþtýran duvarlar örülüverir önümüzde ve bir araya gelmek istesek de artýk yapamayýz. Ama o küçücük köprüyü düþündüðünde, sözcüklere sýðmayacak kadar büyüyüverir gözünde; yutkunur ve þaþar kalýrsýn…’’ Nietzsche

Demeyeceðim bunu sana… Bu köprüyü geçip bana gelir misin demeyeceðim… Ama o köprünün önünde, bu soruyu sormadan bir saniye önceki zamanda kal sen…

Yeniden… Bana yeniden güvenebilmeyi öðreten, kalbimi yeniden açmayý öðreten, gözleri benimle dolan, benimle gülen, sevgili yürek…

Hayatýmda olduðun için… En çok da… ‘’Yeniden’’leri hayatýma kazandýrdýðýn için minnettarým sana…
Yenidenleri öðrenebilmeme sebep giden yüreklere de selam… Çünkü onlar olsalardý hala belki baþkalarýna merhaba diyemezdim…

Seni susup çok þey paylaþtýðýmýz zamanlardaki sessizlik kadar çok seviyorum…

Ve son kez eðer gidersen bir gün… Gidersen…Ki gideceksin… ( Allah aþkýna ne kalýyor ki zaten…) Elini koy elime, usulca al avuçlarýnýn arasýna, gözlerime bak… Öyle ‘’veda et’’… Veda etmeden gitme… Seni hatýrladýðýmda avuçlarýmdaki sýcaklýðýný hissedip mutlu olayým… En çok da susarak paylaþtýðýmýz acýlarý…

Veda etmeden gitme… Belki o zaman veda etmeden giden bütün yürekleri affederim… Kalbimde bir hançer gibi taþýmam affedememenin aðýrlýðýný…

Ki bilirsin yirmi yaþýmdan beri sevdiklerimi uðurluyorum ben… Yirmi yaþýmdan beri hala dünyanýn herhangi bir þehrinde nefes alan yüreklerin tabutlarýný taþýyorum omuzlarýmda… Sevdiklerinin yaþarken ölmeleri ne demek anlar mýsýn ya da sana anlatabilir miyim bilmiyorum… Ama yaralarým ellerine muhtaç. Omzumdaki tabutlar mý aðýrlaþýyor giderek,( yaþayan ölüler aðýrlaþýr mý? ) yoksa ben mi güçsüzleþiyorum…

Yorgunum… Bu dünyanýn oksijenini kaldýramayacak kadar yorgunum…

Çaðla GÖKDENÝZ

Batman’dayken gönderiyorum bu yazýyý ona. Hiç dokunmadan aynen onun cümlelerini yazýyorum… Tabi biraz sitem de ediyorum. Bir edebiyatçý da harfleri yutar mý, yazým kurallarýný bu kadar mý ihlal eder diye? :) Gece yola çýkýyor :) …

‘’…
canm çaðlam yine gözlerimi dolu dolu ettin benm,biliosn senn gibi duygu dolu yazamýyorm ben o yüzden þimdi dilimn ucunda biriken bütün kelimeleri geriye itiorm sadece þmdi yanmda olsaydnda seni sýkýca bi sarsaydm die geçiriorm içimden ama inþllah yollar armýza gircek olsada yüreklermz hep yakýn olur birbirine...seni çooook seviorm.çok çokta öpldn canmmmmmm benm...ondokuzmayýs