Anýlar...
Bazen nane kokulu, bazen isot gibi acý anýlar...
Anýlar ne býrakýr hayatýmýzda acaba hiç düþündünüz mü?
Anýlardan ne kalýr yüreðinizde hiç baktýnýz mý?

Bazen hiçbirþey kalmasýný istemeseniz bile, unutmak için dünyalarý feda etmeye razý olsanýz bile kalýr birþeyler...
Bir sigara dumanýnda, yada 2. kadehin sonunda, hiç olmadý bir þarkýnýn son notasýnda karþýnýza çýkýverir anýlar...

Herzaman merhaba da demez ki nalet olasýcalar... Selamsýz sabahsýz yüreðimin içine doluverdiði, akþamlarý sabah ettiðim günleri nasýl unuturum ki?

Tek birþey var eminim anýlardan arta kalanlarýn genelde anýlarýn kötü yanlarýnýn olduðu. Keþke deðiþtirebilsek ama olmuyor iþte. Ýnsanoðlu kendine eziyet etmesini çok seviyor nedense...

Her anýda bir kötü yan bulan anti polyanna timi gibi bir varlýk insan (yani en azýndan ben böyleyim)...

Kendini deðiþtirmediðini zanneder ama en çok ta anýlarla birlikte insanýn yüreðide deðiþir... Her anýda biraz daha nasýr her göz yaþýnda biraz daha asla...