Bu gün sensizliðimi aldattým.
bir kaç yalan söyledim kendime
bir kaç ihtiyaç
sýradan
yürümek kadar kolaydý, aldatýrken sana benzemeye çalýþmak.
bendeki izlerini siliyorum
her dokunuþ için bir beden
her acýn için bir ceset
ve ölen ben olmayacaðým.

Sen gelmeyince ne oluyor biliyor musun?
týrnaklarýmý yiyorum,
saçlarýmý yoluyorum
þizofren makyaj yapýp, kendime bakmýyorum aynada.
bilmediðim bir dünyam var, ona hapsoluyorum
birilerini duymak, görmek istemiyorum
her þey kötü, lanet bir kara

ben kaçýyorum
ama önce
bileklerimi kesip kendime zarar vermek istiyorum

karþýma geçip, akan acizliðimi, pis bedenimi kanarken izlemek istiyorum.
sonra yeterince ölünce,
ne varsa yýkýyorum, siliyorum,
parçalýyorum.
bakan, yaklaþan, duyan olursa öldürüp, laðama atýyorum seslerini,
gözlerini.

benliðimi yiyorum, bir çýrpýda olmuyor.
gelmeyiþin beni yok ediyor
sana hak verip, kendimi avutmaktan nefret ediyorum.
hakký verenden,
kendimden,
dolaylý yollardan tümleçsiz ve ben
pisletiyorum tekil zamirleri..

izlemek seni,
öylece uzaktan,
biraz daha aldatýlasý oluyorsun,
baktýkça iðreniyorum.
þeyimde deðilsin. biliyormusun!bu bir soru cümlesi deðil.
vaz geçmedim.
geçirdin.
hemde köküne kadar...
ben yokum artýk bunu bil..