Mecnun’un Penceresinden Bakarken,

Saat oldukça geçti. Odanýn sessizliðinde tik taklar bedenimi silkeliyordu. Her geçen saniye bir þeyler koparýyordu yüreðimden. Kulaklarým kapýnýn tokmak sesleri ile irkilmiþti. Yavaþça yerimden doðrulup kapýya doðru ilerledim. Kalp atýþlarým tokmak sesini bastýracak kadar güçlüydü. Kapýnýn koluna uzandým, sanki senin ellerini tutar gibi sýmsýký tuttum. Ve açtým, Sendin gelen. Öylece bakakaldým ne diyeceðimi bilmeden. Sonra gözlerinin içine baktým, ýþýl ýþýl parlýyordu. Ve o anda, iþte sarýldým, sýmsýký kavradým Seni. Býrakmak istemiyordum adeta. Bedenini bedenimde eritip yek pare olmak istiyordum o anda. Kýsa sarýlmamýz o kadar uzun gelmiþti ki bana anlatamam. Aþkýn gücümüydü bu bilmiyorum; ama bildiðim tek bir þey vardý ki Seni Seviyordum, hem de ifade edemeyecek kadar çok fazla ve çok yoðun. Yüreðinde aþk naralarý atan çýlgýn aþýk gibi gözlerine haykýrýyordum. Ýyi ki geldin Sevgilim, iyi ki geldin. Hiç konuþmadan içeri geçtiðimizde anladým, Aþk sessizliðin sesiymiþ. Bakýþlarýmýzla konuþuyorduk adeta. Masallar anlatýr gibi, bir romanýn kahramaný gibi bakýþlar ve gülücükler atýyorduk birbirimize. -Allah’ým ne olur bu büyü bozulmasýn, ne olur.- Sonra ilk konuþan ben oldum; ama senin konuþmaný o kadar istedim ki. Elimi tuttun ve kulaðýma ben de Seni diye fýsýldadýn. O an ki mutluluðumun tarifini anlatmaya kalkýþsaydým, sözcüklerinin büyüsüne haksýzlýk etmiþ olurdum. Ýyi ki vardýn Sevgilim. Saniyelerin dakikalarý, dakikalarýn saatleri kovaladýðý bir anda bende Aþk’ýn perisini kovalýyordum gözlerinin içinde. Sessizliðin hakim olduðu; ama bakýþlarýn susmak bilmediði bir ortamda yüreðim aþk çýðlýklarýnýn büyüsü ile saðýr olmuþtu. Nasýl diye sorma, Aþk’tý bu baþka nasýl anlatabilirdim ki? Senin bir anda oturduðun yerden doðrulman ile ellerimin ellerinden koparcasýna ayrýlacaðýný zannettim. Ne kadar da içselleþtirmiþtim bu durumu, beklide abartýyordum. Sen gramofonun yanýna vardýn ve bir plak aldýn eline. Evet, bu oydu “Ýki Kelimelik Aþk”ý anlatan plak. Yann Tiersen’den “Sur Le Fil”. Ve çalmaya baþladý. Plaðýn her dönüþünde ortaya çýkan o muhteþem ses, Sana olan sevgime de bir düðüm atýyordu. Perçinleþtiriyordu Aþk’ýmý, derinleþtiriyordu her geçen an. Odanýn diðer ucundan bana bakýyordun, o kadar istedim ki yanýma gelmeni; ama dayanamadým ben þimdi yanýndaydým. Tekrar ellerim bir pranga gibi ellerine kenetlenmiþti. Fon da ikimizin; ama yalnýzca ikimizin “Ýki Kelimelik Aþk” ý çalýyordu. Uzun zaman gözlerimizi birbirimizden ayýrmadýk, sanki bir þeyler söylemek istiyor gibi dokundun yüreðime. Yüreðim þimdi senindi, yalnýzca seni dinliyordu hiç ses çýkarmadan. Ýlk defa sessiz çýðlýklar atmýyorduk birbirimize, yalnýzca ama yalnýzca sessizlik hakimdi tüm benliklerimize. Seni bekliyordum her þeyimle, baþtan aþaðý sendim þimdi. Gözlerin doldu, yüreðin kabardý, yanaklarýndan göz pýnarlarýn çaðlayan oldu aktý ve sessizliði yine Senin “Ýki Kelimelik Aþk”ýn bozdu.

Fatih Mehmet Mirza