Yine havada uçuþan kuþlarýn gölgesinde
Yine inatla sesleniyorum!
Bir yan da, çikolata zenginlerin
Sen onlara bakma, diyen analar.
Bir yan da günlük alýþveriþini düþünenler varken,
Daha az önce selam verip,
Ölüm haberi gelenler varken…
Býyýk altýndan konuþarak,
Hayatý ebedi sananlar varken…
Kaldýrýmda evine bir parça ekmek almak için
Bir soytarýnýn ayakkabýsýný boyayan yaþlý adam…
Diðer yanda lüks bir restoranda,
Arabasýnýn yeni modelini tartýþanlar varken…

Ve bunlarý sana göstermiþken,
Açmýþken yüreðimi pervasýzca sana
Sen hangi akla hizmet edipte,
Býraktýn beni bir baþýma?

Hý…
Dünya elimizi uzatýp tutamayacaðýmýz kadar,
Uzakta gülüm…
Aþk, kapýmýza dayanmýþ bizden yardým isteyen,
Yaþlý bir dilenci gibi…
Gözümüzü yokluyor belli etmeden…
Yuva kurma hayali,
Bir karýncanýn yuvasýna,
Toprak tanesi götürmesi gibi!
Hem yakýn hem uzak bize…

Þimdi soruyorum sana?
Mahallenin köþe baþlarýnda,
Eli avucu boþ
Ne yapacaðýný bilmeden,
Dolaþan binlerce çocuk varken,
Gösteriþ olsun diye,
Sadece bir gece de,
Binlerce çocuðun,
Bin günlük parasý yiyen,
Kaný bozuklar varken,
Bütün bu yaþanalar içinde
Her þey göz ünündeyken,
Cesaret edipte,
Nasýl anlatýrým sana kendimi?

Barlarda üç beþ kuruþ uðruna,
Etini pazarlayan kýzlar
Ulan durmasýn kimse!
Çalsýn yine sazlar,
Havada uçuþsun dolarlar.
Bir gariban yine soðuktan hasta olsun.
Yine gidemesin hastaneye,
Zaten gitse de almazlar,
Parasý yok diye!
Yitip gitsin hayatlar…

Þimdi beni iyi anla gülüm!
Ellerim kafamýn üstünde…
Yine düþünüyorum insanlarý.
Yine nefret ediyorum kâðýt parçalarýndan,
Namus, namus yine ayaklar altýnda…
Tiksiniyorum açýkçasý,
Ýðreniyorum gülüm…
Bu zorba hayat elbet düzelecek,
Ve bir gün bize de gülecek.
Ama ne zaman bilmiyorum.
Belki bir hazan vakti,
Belki çocukken uçurduðumuz,
Kâðýttan þeytan uçurtmasýnýn,
En yükseðe çýktýðý anda belki.
Tabi rüzgâr alýp götürmezse…

Þimdi sana gel desem
Gelemezsin biliyorum…
Bir kez yüzünü görsem
Yeter demiþtim…
Olmadý be gülüm yetmedi…
Hayat, kalbimin damarlarýndan,
Akýp gitti uzaklara…

Dünya, yeni doðmuþ çocuða,
Giydirilen elbisenin rengi gibi,
Pembe deðil artýk…
Denizler alabildiðine fora,
Her yer simsiyah…
Gökyüzü sanki kâbus gibi,
Üstüme üstüme geliyor.
Kuþlarýn mavi kanatlarý yok artýk.
Hani sen yoksun ya,
Artýk uçmayacaklar…
Hayat, hücreye kapatýlan mahkûm gibi.
Aðýr bir karanlýk çöker üstüne,
Sonra vazgeçersin her þeyden…

Vazgeçmiþliðim yakar kavurur beni!
Ama sen yoksun ya,
Varsýn dökülsün yüreðimden umutlar…
Varsýn yok olsun hayaller…
Varsýn alýp götürsün rüzgâr uçurtmamýzý,
Nasýl olsa sen yoksun,
Nasýl olsa yoksun…