Ýtiliyorum hem de nasýl itiliyorum baþka ruhsal dalgalarda boðulmaya... Baþkalarýný okuyorum. Eski ben gibi yazýyorlar. O konulara dair kelimelerim bitti benim. Mutluyum ama korkaðým hala. Nazardan kaçarým, anlatmam aðzýmýn kulaklarýma varýþýný, içimin bulutlarla yastýk misali kabarýþýný, sarýlmanýn, öpmenin, koklamanýn doyuma ulaþtýramamasýný; hep midye misali yapýþýp kalasým, dudaklarýmý dudaklarýndan ayýrmayasým gelir.

Mutluyum, acý yazamýyorum çok þükür! ama ben aþk yazmakla piþmiþtim... Þimdi sudan çýkmýþ balýk gibiyim kalemi elime aldýðýmda. Sadece içim boðuluyor insan saçmalýklarýyla; insani sinir hallerini yazmaya doðru itiliyorum.

Duvarlarým vardý. 4 duvar arasýnda yaþardým duygularýmý... Aðlarken sýrtýmý duvara yaslayýp yere çökerdim, gülerken duvardan duvara zýplardým. Renkliydi duvarlarým ve bukelemun gibiydiler. Ben hangi ruhu yansýtýyorsam o renkteydiler. Bir "ben" vardý odanýn ortasýnda. Kendini pisliklere karþý koruyabilen, acý çektiðinde baþkasýný deðil kendini yiyip bitiren, gülerken kahkalarýna gelen garip tepkileri iplemeyen...

Artýk yorgunum... Ama aþktan meþkten deðil, insanlarýn sosyal saçmalýklarýndan yoruldum. Issýz adada yaþasam diyordum, Tom Hanks'in filmini izleyince bu fikirden de kovuldum. Ýþ ciddiye binince(adada yalnýz kalmaktan söz ediyorum), her türlü saçmalýðýna raðmen kendi türleriyle bir arada yaþamak istiyor insan. "Çözümü nedir o zaman? " derseniz...Çözümü "Derya olmamak"týr.

Büyürken kendi yüzünüzün yanýnda bir-iki yüz daha büyütmek lazým. Birisi gülmek istemediðiniz halde güldüðünüzde kullanýlabilir farz-ý misal. Ya da baþkasýna üzülmediðiniz halde üzülüyormuþ gibi yaptýðýnýzda gerekli olabilir. Düþünmediðiniz halde düþünüyormuþ gibi yapmak için de kafasý aðrýmýþ, dalgýn ve derin bakýþlý bir tip büyütebilirsiniz. Bende yok bunlardan. Ben hep ayný yüzle yaþýyorum. Yapmak istemediklerimi yapmýyor, söylemek istemediklerimi söylemiyorum. Ne diyorsam gerçekte de onu demek istiyorum. Bu yüzden de nefret ediliyorum.

Sonra, bencil hatta biraz egoist olup vicdanýnýzý çöpe atmalýsýnýz. Eðer kendinizi baþkasýnýn yerine koyup adaletli davranýrsanýz "salak"sýnýz -ki bunu da benden kelli yapan olmaz-. Dünyanýn adaleti kör deðildir, hep tanýdýk-bildik-sevdiklerini izler.

Kötü gün dostu olmamalýsýz. Kötü gün dostlarý, o kötü günün getirdiði yüz ifadeleriyle hatýrlanýr. Ýyi gün dostu olup, güler yüzlü ilan edilmeniz iþten bile deðildir. Dostlarýnýzdan da kötü günde yardým beklemeyin, kimse kimsenin canýný sýkmamalýdýr, iyileþtiðiniz bir anda telefon açýp kahkaha patlatýrsanýz, süper insansýnýz!

Diyette olmayý býrakýn yemek seçemezsiniz bile; saðlýklý beslenmek çok sýkýcýdýr. Dürüm yiyen arkadaþýnýzýn yanýda tavuklu salata yemek tüm keyfi yerle yeksan eder. Bu günlük, þu günlük, öbür günlük de saðlýklý beslenme tantanasýndan vazgeçin canýýým! Sosyal çevreniz için yaþayýn, kendiniz için deðil.

Dini tutuculuklarýnýz olamaz. Varsa "ruh hastasý"sýnýz. Herkes çoðunluða uymalýdýr. Kendi baþýnýza doðrularýnýzý yaþamak da neyin nesi? Haram yeniyorsa siz de ortak olmalýsýnýz. Zaten ancak öyle meþrulaþabilir, hem baþkalarýný azýcýk fazla para alýyorlar diye zor durumda býrakmak da ne kadar ayýp þey!

Büyük þehri, küçük kasabasý, Türk'ü, yabancýsý...hep ayný çark dönüyor. Arada kendi kendime "iþte bu yaa" dediðim olmuyor deðil, istisnalarý kenara atmayalým.
Ama "istisnalar kaideyi bozmaz" diye de bir bilimsel gerçek belletmiþler taa ortaokul yýllarýmda... Ama yine de, inatla, gönlüm umut beslemekten yana.