Birden kendini sokaða attý. Serin bir sonbahar rüzgârý hem sararmýþ yapraklarý hem de beynindeki düþünceleri savuruyordu sanki. Elini cebine soktu, sigarasýný çýkarttý. Daha ilk nefeste rahatladýðýný hissetti. Ne zaman kararsýz duygulara kapýlsa, ilk sýðýndýðý þey bir sigara olurdu ve yine öyle yapmýþtý. Düþünmek için sakin bir yer aradý. Çok geçmeden kendini loþ bir sokak lambasýnýn altýnda hýþýrdayan yapraklarýn senfonisini dinlerken buldu. Þimdi büsbütün boþluktaydý. Birden kendi durumunu yelkensiz bir geminin rüzgarlý havada denize açýlmasýna benzetti. Ýþte bu! Tamamý ile onu anlatan bir cümle bulmuþtu sonunda...
Çoðu zaman kendini doðru anlatamamaktan yakýnýrdý. Belki de hissettiði þeyleri kendisine bile tam olarak anlatamýyordu. Ne olduðunu kestiremediði bir hayatýn içinde, týpký o izlediði yapraklar misali savruluyor gibiydi. Nefeslerinin sýklaþtýðýný fark edince doðruldu. Elektronik bir cihazda sorun arayan teknisyen gibi vücudunun neden böyle hýzlý soluduðunu anlamaya çalýþtý. Düþünmek onu yoruyor muydu? Bu soruyu bile cevaplayamadan tekrar düþüncelerine yoðunlaþtý...
Birden ürperdi. Hava iyice serinlemiþti. Derince bir nefes alýp yerinden kalktý. Þehrin hýzla akan akþam trafiðine daldý. Yürüyordu ama nereye gitmek istediðini kestiremiyordu. Yine aklýna o yelkensiz gemiyi getirdi. Kendi kendine gülümsedi. Kararsýzlýk duygusunun sýký bir fanatiði olarak gülmesi gerektiðini bile iki kere düþünmüþtü. Ýki eliyle ceketine sýmsýký sarýlarak rüzgarýn onu dalgalandýrmasýný engellemek istedi ve hemen sonra müthiþ bir düþünce ufukta parlayan bir þimþek gibi beyninde çaktý...
Yaðmur henüz yeni yaðmaya baþlamýþtý ki; o çoktan düþüncelerini terk edip ezbere bildiði bütün þarkýlarý söylemiþti. Tekrar ve tekrar. Sokaklarýn gittikçe tenhalaþmasý üzerine vaktin düþündüðünden çok geç olabileceði ihtimalini gözden geçirdi. "Keþke bir saatim olsaydý." dedi kendi kendine. Fakat bundan seneler önce zaman kavramý onu rahatsýz ettiði için saat takmayý býrakmýþtý. Sonra kendine teselli olarak "Yaðmurdandýr." dedi. "Yaðmur yüzünden tenhadýr bütün sokaklar..."
Gideceði yere varan yolunu uzattýkça, her bir kararsýz düþünce daha uçup gidiyordu sanki kafasýndan. Eðer sonsuza dek yürüyebilseydim hiç düþünmem gerekmezdi diye düþündü. Sonra yürüme ihtimalini düþündü. Ve sonra bunlarý bile düþündüðünün farkýna vardý ve yine gülümsedi kendine...
Nihayet sokaða girmiþti. Þimdi adýmlarýný daha hýzlý atýyordu. Birden durdu. Yaptýðý þeyin doðruluðunu sorguladý. Kalbinin tüm hücrelerinin bunu yapmasý gerektiðini söylediklerini duydu. Yürümeye devam etti. Düþünürken yine zamanýn çok geç olabileceði ihtimali aklýna geldi. Birden korktu. Eðer gerçekten çok geç ise onu görmeyebilirdi. Karamsarlýðýn onu yaþlandýrdýðýna inandýðý için hemen bu düþünceyi beyninden sildi. Pencerenin önünde durdu, kafasýný kaldýrdý ve yaðan yaðmurun þiddetini artýrmýþ olduðunu fark etti. Yaðmur her zaman onun için özlemek demekti. Özlemek... Sonunda hissettiði duyguyu bulduðunu anladý...
Odanýn ýþýðý yandý. Pencerede bir insan silueti belirdi. Þimdi kalbi yerinden çýkacaktý sanki. Perde o yelkensiz geminin yüzdüðü denizin dalgalarý misali yavaþça yana kaydý. Uzaðý çok iyi görememesine raðmen onu hemen tanýdý. Her akþam sýyýrýp perdesini camýnýn yýldýzlarý izlerdi. Týpký ona yazdýðý þiirde ondan istediði gibi. "Hâlâ seviyor muyum?" diye sordu kendine. Elini kalbinin üzerine koydu. Islaktý. Aradýðý cevabý ona yaðmur vermiþti sanki: Sýrýlsýklam. Dudaklarý yavaþça bir kavis çizerken yine gülümsediðini fark etti. Sonra yüzündeki ifade dondu. Odanýn ýþýðý birden sönmüþtü. "Uyudu mu?" Bunu asla öðrenemezdi. Etrafýnda döndü ve yavaþ yavaþ karanlýkta kayboldu. Yüzündeki o sýrýtkan ifade hâlâ geçmemiþti. Geçmesini de istemiyor gibi gülümsemeye devam etti. Yaðmurun ýslattýðý toprak kokusu burnuna geldi. Artýk tanýdýk bir þeyler dönmeye baþlamýþtý beyninde. Sevmek ve özlemek...
Evine geldi. Yer karolarýnýn ýslak olduðunu fark etti. Tam bunun sebebini düþünmeye baþlayacakken kendisinden baþka hiçbir þey olmadýðýný anlayabildi. Ceketinden damlayan sular ortalýðý göle çevirmiþti. Üzerini deðiþtirip yataðýna uzandý. Kendini en rahat hissettiði þeyin üstüne. Elinde yine kalemi ve defteri vardý. Aynada yansýmasýný gördü. "Tanýdýk bir þeyler daha" dedi. Akþamýn baþýnda yaþamýþ olduðu belirsizliði silmenin zaferini kaydetti defterine. Sonra sýrt üstü uzandý ve...